Όταν στις προεδρικές εκλογές, του 2004,το ποσοστό της αποχής προσέγγιζε το 50% και το περιθώριο μεταξύ Μπους και Κέρι έμοιαζε να κλίνει εξίσου προς κάθε πλευρά ,ο Μάικλ Μουρ,γνωστός Αμερικάνος ντοκιμαντερίστας ,αποφάσισε να ξεκινήσει ένα ταξίδι-εκστρατεία σε 62 αμερικανικές πόλεις ,προκειμένου να αφυπνίσει τους αργόσχολους πολίτες και να τους δραστηριοποιήσει πολιτικά. Η εκστρατεία του αυτή καταγράφηκε από το φακό και προβλήθηκε ως"η αφύπνιση των ηλιθίων" ,όμως, ήταν στ'αλήθεια αφύπνιση, ή πρόκειται απλά για μια ακόμη νάρκωση που περιβλήθηκε το φωτοστέφανο της σωτήριας λύσης;Τι μας κάνει,άραγε,να πιστεύουμε πως τα μεγάλα συμφέροντα μας θέλουν αφυπνισμένους;
Ο ρόλος μας είναι να εξυπηρετούμε ως εξαρτήματα τη λειτουργία μιας πολύπλοκης υπερσύγχρονης μηχανής, ρόλος καθαρά λειτουργικός.Συνεπώς,δεν είναι αναγκαίο να "σκεφτόμαστε" κι όσο αυτό αποφεύγεται,είναι ακόμα καλύτερα για τη λειτουργία της μηχανής.Άλλωστε, η Γκόλντμαν το δήλωσε ξεκάθαρα:"Αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο,θα ήταν παράνομες".
Η κοσμοθεωρία μας και ,συνάμα,οι επιλογές μας,εκλογικές και μη,έχουν διαμορφωθεί πολύ πριν αποκτήσουμε συνείδηση του εαυτού μας. Μας φυτεύθηκαν προκατασκευασμένες ιδέες,όσο κι αν ακούγεται ακραίο, κι αυτό γιατί από τη στιγμή που γεννιόμαστε δεχόμαστε τα απαραίτητα αυτά ερεθίσματα που θα μας οδηγήσουν ως ενήλικες σε συγκεκριμένες συμπεριφορές και τρόπους δράσης.Μα δεν είναι λίγο τραβηγμένο όλο αυτό; Θέλω να πω...έχουμε ελεύθερη βούληση!Επιλέγουμε μόνοι μας τι θα ενστερνιστούμε και τι όχι...
ΟΛΙΓΟΛΕΠΤΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΓΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ
Κάποτε,η συσκευασία Νουνού είχε ως λογότυπο την Ολλανδέζα που θήλαζε στην αγκαλιά της ένα βρέφος.Οι πιο παλιοί σίγουρα θα το θυμούνται.Τα χρόνια πέρασαν,οι καιροί άλλαξαν,τα παιδιά που πίνανε Νουνού γίνανε γονείς, όμως η Ολλανδέζα παρέμεινε το πρωταγωνιστικό πρόσωπο της συσκευασίας γάλατος. Βέβαια, με τον καιρό,το χαριτωμένο νεογέννητο αντικαταστάθηκε με ένα μπουκέτο τουλίπες.Προς τι αυτός ο αιφνίδιος συντηρητισμός; Υποτίθεται πως με την πάροδο του χρόνου προοδεύσαμε...Άρα,μήπως ήταν άλλος ο λόγος τροποποίησης του λογότυπου;Προφανώς και μια εταιρία συσκευασμένου γάλατος δε νοείται να προτρέπει μέσω των προϊόντων της το μητρικό θηλασμό. Κάτι τέτοιο θα ήταν παράλογο...Έτσι,το βρέφος μετουσιώθηκε σε τουλίπες(ή,τουλάχιστον,αυτή την εκδοχή δέχθηκα έπειτα από ποικίλα σενάρια συνωμοσίας που έτυχε να διαβάσω)
ΤΕΛΟΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗΣ
KONIEC
Και κάπου εκεί κοντά στη κρίση μέσης ηλικίας,συνειδητοποιείς πως δεν είσαι αυτό που ήθελες να γίνεις στην έκθεση της τρίτης δημοτικού. Δεν είσαι ούτε ζωγράφος,ούτε μπαλαρίνα,ούτε αστροναύτης,ούτε ευτυχισμένος είσαι...Ο μικρός πρίγκιπας είναι το μόνο παραμύθι που τελειώνει με αυτοχειρία.Ίσως,γιατί δεν έπρεπε να μεγαλώσει.Δεν έπρεπε να καταλήξει ένας ακόμα γιατρός,δικηγόρος,οικονομολόγος...Έπρεπε να διαφυλάξει για πάντα τα παιδικά του όνειρα.
Τις προάλλες,ένας γλυκύτατος κυριούλης στο νυχτερινό για Θεσσαλονίκη ,μου είπε πως τώρα που πήρε σύνταξη ,θα πραγματοποιήσει ,επιτέλους,το όνειρό του:θα ταξιδέψει με τον υπερσιβηρικό.Δεν τον ρώτησα τίποτα άλλο,ούτε πως τον λένε,ούτε πόσο χρονών είναι,ούτε πως πήρε αυτή την απόφαση,ούτε αν έχει οικογένεια και φίλους.Ήθελα να φανταστώ μόνη μου την ιστορία του και τα στοιχεία που είχα μου ήταν αρκετά.
Ο κυριούλης,όπως όλοι μας ,μεγάλωσε έτσι όπως ήταν προδιαγεγραμμένο να μεγαλώσει.Με τη θεία Λένα στο ραδιόφωνο,την πρώτη προσσελήνωση,την ασπρόμαυρη και,αργότερα,την έγχρωμη τηλεόραση,το λογότυπο της Νουνού,το Πολυτεχνείο,τις βιντεοκασέτες του Στάθη Ψάλτη...Υπήρξε μαθητής,φοιτητής,οικογενειάρχης,ως που να συνταξιοδοτηθεί και να αποφασίσει να πραγματοποιήσει το μεγάλο του όνειρο(μπορεί να μην ισχύει τίποτα απ'όλα αυτά,όμως εγώ έτσι θέλησα να φανταστώ τη ζωή του)
Όλοι μας,λοιπόν,μεγαλώσαμε με γάλα Νουνού("μεγαλώνει,μεγαλώνει γερά παιδιά")και το πρότυπο των γονιών μας. Μια αδιάκοπη επιβίωση μέχρι να αρχίσουμε να ζούμε.Ένας χειμέριος ύπνος έως τα πενήντα κάτι...Αυτό μας έμαθαν οι γονείς μας,αυτό συνέχισαν να μας διδάσκουν οι δάσκαλοι στο σχολείο...Όλοι,λίγο πολύ,κάτι θα θυμόμαστε απ'τον Πελοποννησιακό πόλεμο.Ήταν πάντα στα SOS."Διδασκόμαστε μια ζωή τα εντός ύλης".Αυτά προέβλεπε η εγκύκλιος.Παίζαμε με τα παιχνίδια που βλέπαμε στις διαφημίσεις,αυτές που έμπαιναν σφήνα ανάμεσα στα παιδικά προγράμματα που παρακολουθούσαμε στο Star τα Σαββατοκύριακα.Αγοράζαμε τα παπούτσια που φορούσε το παιδικό μας είδωλο και τρώγαμε Cheetos για να μαζέψουμε τις τάπες. Με τον καιρό ,μάθαμε όλοι να σκεφτόμαστε με έναν μοναδικό ,συγκεκριμένο τρόπο,να ντυνόμαστε παρόμοια ,να ακούμε περίπου την ίδια μουσική.
Όμως,πάντα,απ΄τα σχολικά μου ακόμη χρόνια,θυμάμαι κάποιον να παρεκκλίνει.Έναν μικρό πρίγκιπα που αρνείται να μεγαλώσει και να συμβιβαστεί.Μα στη ζωή δεν υπάρχουν αποβολές,ούτε ειδική αγωγή.Όποιος παρεκκλίνει είναι άχρηστος και επικίνδυνος.Αντιμετωπίζεται σαν ξένο σώμα,σαν ιός που μολύνει το σύνολο.Σε μια"αυστηρά οργανωμένη"κοινωνία δε χωρούν οι παρεκκλίσεις.Κάθε εξάρτημα πρέπει να επιτελεί σωστά τη λειτουργία του,κάθε τούβλο πρέπει να βρίσκει ακριβώς τη θέση του στον τοίχο.Όσο κι αν θες να καλείσαι χειραφετημένος και ελεύθερος,αν είσαι τυχερός,θα ξυπνήσεις απ΄την "χειμερία νάρκη" λίγο πριν τα πενήντα(είναι η κοινώς γνωστή παλινδρόμηση ή παλιμπαιδισμός)και τότε θα αρχίσεις να ζεις...Μέχρι τότε:
"you're just another brick in the wall"
*Το κείμενο περιείχε τοποθέτηση προϊόντος.
*Διαβάστε,επίσης,"Εκπαιδεύοντας τα χρήσιμα εξαρτήματα"από τον γελωτοποιό.
