Τα φώτα της πόλης aka no budget life

30 Αυγούστου.Στο πικ απ έπαιζε το summertime in Prague.
 Ήταν από εκείνες τις βραδιές που βλέπαμε ταινία στην ταράτσα των "Αναιρέσεων" κι ύστερα γυρνούσαμε σπίτι με τα πόδια.Εξάρχεια-Άλιμος.Από εκείνες τις νύχτες που περιπλανιόμαστε στους άδειους δρόμους,βγάζαμε τα παπούτσια,χορεύαμε και τρέχαμε και  πριν ξημερώσει ξαπλώναμε στην καυτή άσφαλτο για να δούμε τον ουρανό λίγο πριν την ανατολή.
 -'Έπεσε κι άλλο...
 -'Έκανες ευχή?
 Αυτές τις βραδιές τις ονομάζαμε "φθηνά τσιγάρα"κι ο Κοσμάς τις έβρισκε πολύ αρτιστίκ.
 Φτάναμε σπίτι ξημερώματα,τρώγαμε δημητριακά κι αράζαμε στην ταράτσα,χαμένοι στη θερινή ραστώνη κι υπό τους ήχους της παραλιακής.Και μπροστά μας απλώνονταν για τελευταία φορά τα φώτα της πόλης κι έπειτα ένα ένα έσβηναν και χάνονταν με τις πρώτες αχτίδες.Ο Χαραλαμπίδης θα μας έλεγε "συλλέκτες στιγμών" κι ο Κέρουακ "τυχοδιώκτες".
 Κοιμόμαστε στο υπογειάκι γιατί είχε περισσότερη δροσιά,ξυπνούσαμε μεσημέρι,φτιάχναμε σάπιο καφέ και βάζαμε στο "κασετόφωνο" την κασέτα "αστικά καλοκαίρια",ίσως το σάουντρακ των μελλοντικών μας αναμνήσεων.Φτιάχναμε βαλίτσες και περιμέναμε να πάει 11μ.μ να πάρουμε το νυχτερινό για Θεσσαλονίκη.
 -Εισιτήριο μέχρι Λιβαδειά...
 -Και μετά?
 -Μετά λαθρεπιβίβαση.
 Αθήνα-Θεσσαλονίκη η ζωή σε δυο πλάνα.
 Κάναμε στάση στο Γιοκ-Μπαλίκ κι ύστερα κατηφορίζαμε τη Βαλαωρίτου τραγουδώντας Δεληβοριά.Μεσάνυχτα στο λιμάνι με μόνο άκουσμα τον ήχο της θάλασσας."Και μου λες,λοιπόν,θυμίσου:Σαν ταινία η ζωή σου να κυλά".
 -Tom Waits ή Frusciante?
 -Τζάρμους ή Κουστουρίτσα?
 Φτάναμε στη Νέα Παραλία.Εκεί,κάτω από τις φωτισμένες ομπρέλες συζητούσαμε για τη ζωή και τον έρωτα,οραματιζόμαστε το μέλλον και γελούσαμε.Φτηνά τσιγάρα,φτηνά ταξίδια κι ανεκτίμητες αναμνήσεις.
 -Πότε θα γυρίσουμε τον κόσμο?
 -χα χα..Με τι λεφτά?
 -Με οτοστόπ...
 -Εράσμους?
 -θα δούμε...
  Κάναμε αγώνα δρόμου ως τα κάστρα και και ξάφνου είχαμε όλη την πόλη κάτω από τα πόδια μας.
 -Δε φαίνεται από εδώ το milky way ούτε ο αστερισμός της Ανδρομέδας.
 -Δεν πειράζει..έχουμε τα φώτα της πόλης!
 -...και το Δεληβοριά!
 -Ωχ...άκουυυ
 Ήταν 31 Αυγούστου.Από κάποιο μπαλκόνι στη Θεσσαλονίκη ακουγόταν το summertime in Prague.Σε ένα προάστιο της Αθήνας έπαιζε σε θερινό το "stranger than paradise".Ο ήλιος βυθιζόταν στα σύννεφα και το φεγγάρι εξέπνεε μουντό και άχρωμο.Και κάπως έτσι ξημέρωνε Σεπτέμβρης,ο 4ος μήνας του καλοκαιριού.    


 "Και τελικά γιατί δε φαίνονται τα αστέρια;" "Τα κρύβουν τα φώτα της πόλης" "Και γιατί δεν  τα σβηνουμε?" "Οι άνθρωποι φοβούνται...προτιμούν μια πόλη φωτισμένη"

Από την ταινία "Φτηνα τσιγαρα"


στην Νατασσα,την Έμμυ και τη Μαρία:τα 3/3 της no budget ζωής μου
     

Καληνύχτα Ακίλ,κι αυτός ο κόσμος ίσως κάποτε αλλάξει...

 Ο Ακίλ ήταν από τη Συρία.Συνήθιζε να παίζει μόνος του.Μιλούσε λίγο έως ελάχιστα,αν και ήξερα άπταιστα αγγλικά και λιγοστά ελληνικά ίσα ίσα για να συνεννοείται.Του άρεσε να κάθεται με τις ώρες στο μπαλκόνι του City Plaza και να χαζεύει τους περαστικούς.Δε χαμογελούσε ποτέ ούτε συμμετείχε στα ομαδικά παιχνίδια και δε θυμάμαι να με πήρε ποτέ αγκαλιά,όπως τα υπόλοιπα πιτσιρίκια.Γι'αυτόν ήμουν απλά η Ελληνίδα,"the unan" κι ώρες ώρες ένιωθα πως ποσώς τον ενδιέφερε η παρουσία μου στο χώρο,θέλοντας ,ωστόσο,να πιστεύω πως του ήμουν τουλάχιστον ανεκτή.
 Είναι στιγμές που νοσταλγώ την πρώτη φορά που τόλμησα να διακόψω τη ρέμβη του Ακίλ.Καθόταν μόνος του στο μπαλκόνι κοιτάζοντας εξεταστικά τον κόσμο να πηγαινοέρχεται από και προς την πλατεία Βικτωρίας.Πάντα αμίλητος και σκεπτικός.Πρέπει να πέρασαν λίγα λεπτά απόλυτης σιώπης μέχρι να βρω το θάρρος να του μιλήσω.
 -You know Akil,years ago ..during a travell,i met a little boy like you...
 Ο Ακίλ γύρισε και με κοίταξε με μάτια υγρά,γεμάτα απορία και αθώα παιδικότητα.Ήξερα ότι κατάλαβε.Χαμογέλασα και συνέχισα..Κάπως έτσι ξεκίνησα να διηγούμαι στον Ακίλ την ιστορία του μικρού πρίγκηπα,ενός πρίγκηπα λούμπεν,που κάποτε γνώρισα τυχαία στην Alexander Platz και που με φιλοξένησε αργότερα στον πλανήτη του σ'ένα banlieu,το Pantin,σε μια απομίμηση του πύργου του Άιφελ,όπου κοιμηθήκαμε στρωματσάδα με την αλεπού σε σλίπιγκ μπάγκς.Άρχισα να του μιλώ γεμάτη ενθουσιασμό για εκείνο το μικρό αγόρι και τα ταξίδια του και για όλα όσα μου έμαθε για τους ανθρώπους και τη ζωή.Ο Ακίλ παρέμενε αμίλητος αποφεύγοντας να στρέψει το βλέμμα του προς το μέρος μου.Τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν μόνο λίγα λεπτά πριν με αποχαιρετήσει για καληνύχτα.
 -Will you come tomorrow?
 -I'll come.
 -Goodnight unan
 -Goodnight Akil
 Την επόμενη μέρα ο Ακίλ ήταν εκεί,στο μπαλκόνι και με περίμενε.Έκατσα κοντά του.Επεδίωξα ματαίως τη βλεμματική επαφή κι έπειτα το βλέμμα μου πλανήθηκε μεταξύ των περαστικών σε μια απέλπιδα προσπάθεια να καταλάβω τι παραπάνω από εμένα έβλεπε και τον κρατούσε κάθε μέρα εκεί,σιωπηλό κι αποσβολωμένο.Συνειδητοποιήσα με πικρία πως έχω χάσει προ πολλού την παιδική μου φαντασία,ξεκόλλησα αποκαρδιωμένη τα μάτια από το κράσπεδο και συνέχισα συνέχισα να διηγούμαι στον Ακίλ την ιστορία του μικρού μου συνταξιδιώτη,διανθισμένη με ένα σωρό εμπειρίες και συμβάντα της δικής μου διόλου παραμυθένιας ζωής.Και λίγο πριν τελειώσω τη διήγηση για το αεροπλάνο της Ryanair που ξέμεινε στο Brighton έπειτα από μια επίθεση γλάρων,με διέκοψε η "υπόσχεση"του Ακίλ...
-Tomorrow?
-Tomorrow
-Goodnight unan
-Goodnight Akil
 Θυμάμαι τις επόμενες μέρες να περνούν γρήγορα με τις επισκέψεις μου στο City Plaza όλο και να πυκνώνουν.Καθημερινά αγωνιούσα για εκείνη τη στιγμή της ημέρας που θα ξανάβλεπα τον Ακίλ.Τα συνωμοτικά μας βλέμματα κάθε φορά που έμπαινα στο χώρο μαρτυρούσαν ένα είδος μυστικής σιωπηρής συμφωνίας μεταξύ μας,κάτι που με έκανε να νιώθω λίγο πιο ευτυχισμένη.Κόντευε να περάσει μήνας περίπου και τα απογεύματα στο μπαλκόνι είχαν γίνει η πιο ευχάριστη συνήθεια μου.Πλέον επισκεπτόμουν την κατάληψη κάθε μέρα ανελλιπώς και πάντα είχα να διηγηθώ στον Ακίλ και μια νέα περιπέτεια του μικρού Πρίγκηπα,όπως για τότε που επετράπη το ελεύθερο κάμπιγκ στον πλανήτη του έπειτα από λαϊκή απαίτηση και σωρεία διαδηλώσεων ή για εκείνη τη φορά που έχασε το τελευταίο διαστημόπλοιο κι έπρεπε να περάσει τη νύχτα του στο Piccadilly line μόνος και χωρίς λεφτά
-Goodnight unan
-Goodnight Akil
 Οι μέρες περνούσαν και ήξερα πως ο Σαιντ-Εξυπερυ στο τέλος"σκοτώνει"το μικρό Πρίγκηπα,όμως εγώ δεν ήθελα να στενοχωρήσω τον Ακίλ κι όλο και φρόντιζα να παρατείνω το τέλος,ώσπου μια μέρα ο Ακίλ δεν ήταν εκεί.Δε με περίμενε ποτέ στο μπαλκόνι.Έτυχε,μετά από καιρό,να ακούσω για κάτι συγγενείς του στην Ειδομένη,χωρίς ποτέ να καταφέρω να διασταυρώσω πληροφορίες και να μάθω τι απέγινε.

 Στο παραμύθι ο μικρός Πρίγκηπας πεθαίνει με αυτοχειρία.Ίσως να είναι και το μόνο παραμύθι που τελειώνει έτσι.Ίσως γιατί δεν είναι παραμύθι.Ο Σαιντ-Εξυπερυ ήθελε να απέχει από τη λούπα του εύπεπτου καθαρτικού τέλους.Άλλωστε αυτό που με δίδαξαν τόσο ο ο μικρός πρίγκηπας όσο κι ο Ακίλ είναι πως η ζωή ομοιάζει περισσότερο με κινέζικο κοάν παρά με δερματόδετη έκδοση του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν κι αφηγήσεις της θείας Λένας.

 Λίγους μήνες μετά έμαθα γιατί ο Ακίλ ήταν πάντα μόνος και μελαγχολικός.Ο Ακίλ ήταν κουφός.Δεν άκουσε ποτέ τις ιστορίες μου κι ας με περίμενε πάντα με τόση αγωνία.Έχασε την ακοή του λίγο πριν φτάσει στην Ελλάδα ως συνεπεία μετατραυματικού σοκ.Δεν είχε ανάγκη από ένα εύπεπτο τέλος γιατί αυτός ήξερε καλύτερα από τον καθένα ότι η ζωή ομοιάζει με κοάν.Κι έτσι σ΄ένα μπαλκόνι στη Βικτώρια  βρήκα το δικό μου μικρό Πρίγκηπα.
-Καληνύχτα unan
-Καληνύχτα Ακίλ...κι αυτός ο κόσμος ίσως κάποτε αλλάξει!