Ξεχαρβαλωμένα ρολόγια σε βροχή αστεριών

 Κατά την παράδοση,αν ευχηθείς σε ένα πεφταστέρι,η ευχή σου θα πραγματοποιηθεί.Όμως ένα αστέρι που πέφτει απόψε,στην πραγματικότητα έχει σβήσει πολλά χρόνια πριν."Οταν κοιτας τον ουρανο,λενε,αυτοι που ξερουνε,παντα κοιτας το παρελθον"(Π.Παυλιδης).Αυτό που εμείς καλούμε βροχή αστεριών,είναι κατ' ουσία απομεινάρια του κομήτη Σουίφτ Τάτλ που καθώς εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της γης με τεράστιες ταχύτητες,καίγονται εξαιτίας της τριβής με αυτήν σε δευτερόλεπτα.Στην ουσία μιλάμε για χαμένες ευχές,ανούσιες προσδοκίες.Μα από μόνο του το γεγονός ότι εναποθέτεις τις ελπίδες σου σε πεφταστέρια δεν είναι αρκετά σουρεαλιστικό;Έστω κι αν αυτά έπεφταν σε πραγματικό χρόνο,μοιάζει το ίδιο ανώφελο με το να περιμένεις ν'αλλάξει η ζωή σου χωρίς εσύ να κάνεις καμιά προσπάθεια γι'αυτό.Κι αν υποθέσουμε πως ακόμη και τώρα που μεγάλωσες εξακολουθείς να εύχεσαι από συνήθεια ή για λόγους περισσότερο ρομαντικούς,μου είναι δύσκολο να πιστέψω και να αποδεχτώ πως για τους ίδιους ρομαντικούς κι εθιμικούς λόγους υπομένεις αδρανής την πραγματικότητα.
  Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τη σχέση μας με την πραγματικότητα νοσηρή,υποφερτή το κατά δύναμιν.Δε φταίει το γεγονός πως ζούμε στον 21ο αιώνα σε ένα κράτος παραπαίον με τον 'Γ παγκόσμιο πόλεμο να λαμβάνει χώρα με μορφή οικονομικών συμφωνιών,ούτε και το γεγονός πως τη δεδομένη στιγμή η ανθρωπότητα βιώνει την απόλυτη σαπίλα σε κάθε επίπεδο.Άλλωστε υπήρξαμε και πριν από όλα αυτά και η κατάσταση δεν ήταν πολύ καλύτερη...Ίσως φταίει,λοιπόν,περισσότερο το γεγονός πως είμαστε φύσει όντα αχάριστα,εγωκεντρικά κι ανταγωνιστικά.Αναγάγουμε τα προβλήματα μας σε ολόκληρο Γολγοθά.Από το μάθημα που κοπήκαμε μέχρι το μηνιάτικο που δε μας φτάνει...και πάντα μα πάντα τα δικά μας προβλήματα είναι τα πιο σοβαρά.Η δική μου έξωση είναι πιο σημαντική απ΄ τη δική σου ασθένεια και στο κάτω κάτω στ'  αρχίδια μου για το στεγαστικό που δεν πήρες...Όμως,ακόμη και τα πρόσκαιρα προβλήματα να λυθούν,πάντα θα ανακύπτουν νέα που θα επισκιάζουν τα όποια ψήγματα αισιοδοξίας που προς στιγμήν δημιουργήθηκαν.Είναι φαύλος κύκλος η ζωή και δεν παίρνει την άδειά μας για τέτοιες δυσάρεστες μικροεκπλήξεις.
  Απ'την άλλη,όσα και να 'χουμε,πάντα ζητάμε κάτι παραπάνω,κάτι καλύτερο από αυτό που έχει ο φίλος,ο γείτονας,ο αδερφός μας.Πάντα βρίσκουμε τον τρόπο να μείνουμε ανικανοποίητοι.Όσα αστέρια και να πέσουν,πάντα στο επόμενο θα κάνουμε και μια νέα ευχή.
  Ίσως για τους συνειδητοποιημένους αυτού του κόσμου τα πράγματα να είναι ακόμα πιο δύσκολα και γρήγορα καταθέτουν τα όπλα,παραιτούνται,απαξιούν. Απορροφώνται απ'τη μάζα,πλην λίγων φωτεινών εξαιρέσεων.Αργά και σταθερά οι περισσότεροι γινόμαστε κομπάρσοι στις ζωές μας ,με μόνο στόχο να εκπληρώσουμε αυτό που κάποτε,κάποιος αποκάλεσε"american dream":Είναι το "ευτύχημα"να έχεις γυναίκα,παιδιά,οικογένεια.δουλειά,γονείς,πεθερικά,να πληρώνεις με συνέπεια τους λογαριασμούς σου και να εκπληρώνεις με ζήλο τα καθήκοντά σου απέναντι στην         πολιτεία.Είναι,κατ'εμέ,το"δυστύχημα"του να ξυπνάς άκεφος κάθε μέρα και να εύχεσαι να περάσει γρήγορα η ώρα για να ξαναπέσεις στο κρεβάτι και να βρεις καταφύγιο στον ύπνο.Βιαζόμαστε να τελειώσει η μέρα,όμως,ξεχνάμε πως οι μέρες μας είναι μετρημένες.Ο χρόνος είναι συμβατικός κι εμείς πεπερασμένοι.Έχουμε ημερομηνία λήξης.Δε θα ζήσουμε για πάντα.Αρκεί μια ματιά στον έναστρο ουρανό για να καταλάβουμε την ασημαντότητά μας.Πόσο αφελείς είμαστε;Θέλουμε να ξεφορτωθούμε τις μέρες, να τις διώξουμε από πάνω μας αντί να τις αξιοποιήσουμε σωστά.Έχουμε συντονίσει τις ζωές μας με τα ρολόγια μας.Όμως,κάθε μέρα που περνά,μας φέρνει και πιο κοντά σ'αυτό που φοβόμαστε να κατονομάσουμε:στην κατάσταση παύσης της συνείδησής μας,στο τέλος μας.
  Και κάπου εκεί,λίγο πριν τον τελικό απολογισμό της ζωής σου,θα θυμηθείς πως δεν έκοψες,δε δοκίμασες,δε χόρτασες ποτέ εκείνες τις "άγριες φράουλες" της άνοιξης,που σε περίμεναν να σου δοθούν ολάκερες,γιατί βιαζόσουν.Δεν είχες χρόνο για τέτοιες πολυτέλειες.Κι ο Μπέργκμαν θα σου θυμίσει πως ο χρόνος που εσύ δημιούργησες δεν υπάρχει.Στις "Άγριες φράουλες"το ρολόι δεν έχει δείκτες,γιατί η τήρηση ωρολόγιου προγράμματος είναι ανθρώπινο δημιούργημα,βραχνάς της ανθρώπινης ύπαρξης.Υπαγορεύει μια ζωή ρομποτική,γρήγορη,τυποποιημένη.Ο Τζον Λένον είχε πει πως "ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν είσαι απασχολημένος με άλλα σχέδια".Βιαζόμαστε να προλάβουμε τη ζωή,μα η ζωή έχει μείνει χιλιόμετρα πίσω!
   "Κι έτσι οι μέρες περνούν,τα χρόνια κυλάνε στους ίδιους ρυθμούς,όλα πια μεταφράζονται σε αριθμούς".Ίσως,λοιπόν,η βιασύνη να είναι η πηγή των δεινών μας,ίσως  και όλο αυτό να είναι μια υπερβολή.Ίσως η απάντηση να βρίσκεται σ' ένα ετοιμόρροπο κτήριο κάπου στα Εξάρχεια,όπου δίπλα σ΄ ένα γκράφιτι κάποιος έγραψε"Δώσε ζωή στις μέρες σου και όχι μέρες στη ζωή σου".Είναι γραμμένο με μικρά γράμματα,δύσκολα το παρατηρεί κανείς.Οι περισσότεροι απλά προσπερνούν.Βιάζονται.Βιάζονται να γυρίσουν στα σπίτια,στις δουλειές,στη ρουτίνα,στις ζωές τους!Λίγοι είναι αυτοί που βαδίζουν αργά με βλέμμα εξεταστικό.Είναι συνήθως μεγάλοι σε ηλικία,συνειδητοποιημένοι.Το βλέμμα τους πλανάται στο χώρο.Αυτοί συνήθως το παρατηρούν.Κοντοστέκονται για λίγο.Μειδιούν προβληματισμένα.Κι ύστερα κοιτούν το ρολόι και συνεχίζουν τις ζωές τους.  

which side are you on?

-Θυμάσαι τότε που ήσουν μικρός;Τότε που έπαιζες στις αλάνες και στο προαύλιο...και σ΄εκείνο το χωράφι απέναντι από το 6ο που τώρα έχει γίνει multiplex...;Πάντα ήθελες να είσαι με τους καλούς!Χωριζόμασταν σε κλέφτες κι αστυνόμους,καουμπόηδες και ινδιάνους κι ύστερα παίζαμε Παλέρμο και πάντα μα πάντα θέλαμε οι κακοί να σκοτώνονται κι οι αστυνόμοι να κερδίζουν.Θυμάσαι;
-Τότε ήταν όλα πιο ξεκάθαρα!Ξέραμε εξ'αρχής ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί...Κάναμε  αμπεμπαμπλομ και βγάζαμε αριθμάκια γιατί κανένας δεν ήθελε να είναι κλέφτης... και στο τέλος πάντα τσακωνόμασταν!θυμάσαι;
-Ποιοι είναι τώρα οι κακοί;
-Δεν ξέρω...μάλλον πάλι αυτοί που κλέβουν και σκοτώνουν...
-χαχαχα τόοοσο απλά;
-Κι οι καλοί;είναι πάλι οι μπάτσοι,οι Ευρωπαίοι,ο γαλλικός λαός,όλοι αυτοί που "κατασκεύασαν" το isis;
-Υποθέτω πως ναι...είναι αυτοί που "πιάνουν" τους κακούς και βιώνουν την κτηνωδία αντίστοιχα...όσο κι αν πας να με μπερδέψεις...
-Και ποιος έβγαλε τα αριθμάκια;
-Παίδες ξεκολλάτε!Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί πλέον...Βασικά ποτέ δεν υπήρξαν!Στον ενήλικο κόσμο τίποτα δεν είναι απόλυτο."Τι είναι καλό τι μη καλό και τι τ΄ανάμεσό του;"
-Αν υποθέσουμε πως το αξιακό σύστημα είναι  μια ευθεία,πάντα θα υπάρχουν ακρότατα κι έννοιες "καλό"και "κακό" θα βρίσκονται στα ακρότατα της ευθείας αυτής.Απλά επειδή  πάντα η ανθρωπότητα θα βρίσκεται κάπου στη μέση,συνάμα  και το αξιακό σύστημα θα προσαρμόζεται στον εκάστοτε χωροχρόνο.Αυτό που εσύ θεωρείς "καλό"μπορεί αλλού να θεωρείται "κακό"κι αντίστροφα.Αλλά απόλυτα "καλό"και "κακό"στο δικό μας τουλάχιστον χωροχρόνο δε θα υπάρξουν ποτέ...
-Δηλαδή θες να πεις πως αυτή τη στιγμή μπορεί να υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος εκεί έξω που να θεωρεί τα τρομοκρατικά χτυπήματα στη Γαλλία ως μια "καλή"έκβαση;Αν καταλαβαίνω καλά τη ρευστότητα που θες να προσδώσεις στις έννοιες...
-Πιθανότατα ναι,αλλά αυτό δεν το γνωρίζω.Ξέρω,όμως,πως οι ίδιοι οι Τσιχαντιστές(αν δεχτούμε πως αυτοι βρίσκονται πίσω από όλο αυτό) θεωρούν αυτή την έκβαση καλή,οπότε μάλλον ναι,υπάρχουν περισσότεροι από ένας άνθρωποι..
-Δίκιο έχει...Άλλωστε κι αυτοί ιερό πόλεμο δηλώνουν ότι κάνουν.
-Κι αυτό με τα ακρότατα και τη μέση;Για πάρτε το άλλη μία γιατί σας έχασα...
-Εγώ διαφωνώ μ'αυτό !Για ΄μένα η ανθρωπότητα δε θα μπορούσε να βρεθεί ποτέ στη μέση κι αυτό γιατί απλούστατα η μέση δεν υπάρχει.Ο κόσμος μας είναι ολόκληρη μια άπειρη ευθεία κι ο προσδιορισμός της μέσης προϋποθέτει την πλήρη θέαση της ευθείας,κάτι το αδύνατο.Στην ουσία είμαστε όλοι παρατηρητές της άπειρης ευθείας κι ο καθένας βλέπει διαφορετικά τμήματά της ανάλογα με τη θέση,την απόσταση και το εύρος γωνίας του.Το καλό και το κακό είναι απλά θέμα οπτικής,όχι γιατί το αξιακό σύστημα βρίσκεται στη μέση,αλλά γιατί βρίσκεται στην ακραία υποκειμενικότητα του καθενός.
-Αν σήμερα παίζαμε κλέφτες κι αστυνόμους με ποιους θα ήσασταν;
-Αν σήμερα παίζαμε κλέφτες κι αστυνόμους ποιοι θα ήταν οι καλοί και ποιοι οι κακοί;
-Αστυνόμοι καλοί,κλέφτες κακοί...όπως τότε!
-Εμένα όλοι κακοί μου φαίνονται...

-Αν έπρεπε οπωσδήποτε να επιλέξεις με ποιους θα είσαι;Αν δεν υπήρχε μέση λύση;θα ήσουν κλέφτης ή αστυνόμος;Αθώος Ευρωπαίος πολίτης ή αιμοσταγής Τσιχαντιστής;Άλλωστε πριν είπαμε πως δεν υπάρχουν μέσες καταστάσεις...
-Ούτε ακρότατα υπάρχουν...τουλάχιστον για εμάς που δε μπορούμε να δούμε ολόκληρη την άπειρη ευθεία..
-Πρόσεξε τι θα διαλέξεις...οι Ευρωπαίοι-θύματα πουλάνε περισσότερο ...σκέψου μόνο τι εικόνα προφίλ θα πρέπει να βάλεις μετά.Η γαλλική σημαία είναι viral,αλλιώς θα χάσεις λαικάκια!!!
-Αράξτε λίγο!Μια ζωή,από μικρά ακόμη,καλούμαστε να διαλέξουμε στρατόπεδο,μα αν το σκεφτείς καλύτερα,δε χρειάζεται καν να επιλέξεις.Η πραγματικότητα είναι σαν τις πατάτες...τη μαγειρεύεις όπως θες.Μπορείς μια ζωή να εναλλάσσεις τους ρόλους.Μια να κυνηγάς τους κλέφτες και μια να σε κυνηγούν οι μπάτσοι...Κανείς δεν έβγαλε αριθμάκια,κανείς δεν πρόκειται να σου πει κάτι.That's life.
-Mακάρι να μη μεγαλώναμε ποτέ κι ας τυχαίναμε πάντα κακοί στο παιχνίδι.Τουλάχιστον τότε ήταν όλα δεδομένα.Ήξερες ποιους κυνηγάς και ποιοι σε κηνυγάνε.Ήταν δύσκολο να βρεθείς εξαπίνης.Τώρα...Είναι μπουρδέλο ο κόσμος μας... κι αυτό γιατί δε βρέθηκε κανείς να βγάλει αριθμάκια...

    

"Καλωσήρθες στο Σαδιστάν"

                                                         
  Κλείσε τα μάτια σου και φαντάσου έναν κόσμο σαν δυστοπικό μυθιστόρημα του Όργουελ,ή μάλλον καλύτερα σαν ταινία του Τρίερ.Φαντάσου,λοιπόν,πως καταδιώκεσαι και βρίσκεις άσυλο στο Dogville.Έχεις διορία δύο εβδομάδων για να γίνεις αποδεκτός από τους υπόλοιπους κατοίκους.Η κοινότητα αρχικά είναι αρκετά αρνητική και καχύποπτη με την άφιξή σου.Για να κερδίσεις  την εύνοια τους πρέπει να εργασθείς σκληρά βοηθώντας τους με τις διάφορες δουλειές,πράγμα δύσκολο καθόσον δεν έχεις ξαναδουλέψει ποτέ ως τώρα.Κι όμως,αυτό δε σε πτοεί.Νιώθεις παντοδύναμος και μόνο που αποσπάστηκες από τον οικογενειακό κλοιό.Δε θέλεις να γυρίσεις πίσω...Είσαι έτοιμος να δεχτείς τα πάντα προκειμένου να διατηρήσεις αυτή την πλασματική ελευθερία που το Dogville μπορεί να σου προσφέρει.Η διορία των δύο εβδομάδων τελειώνει και συγχαρητήρια"Καλωσήρθες στο Dogville".Είσαι πλέον αποδεκτός.Μην ανοίξεις τα μάτια.Τίποτα δεν έχει τελειώσει.Ο κόσμος του Dogville είναι άπληστος.Μέρα με τη μέρα οι αγγαρείες σου αυξάνονται.Η κοινότητα προϋπήρχε της άφιξής σου και δεν είναι τόσο εύκολο αυτομάτως να γίνεις μέρος αυτής.Άλλωστε μην ξεχνάς πως είσαι ένας φυγάς,ένας παρείσακτος.Και χάρη σου κάνουν.Οι υπηρεσίες που τους προσφέρεις καταπραΰνουν ασφαλώς τα εχθρικά κίνητρα των "φιλήσυχων"αυτών ανθρώπων απέναντί σου,απέναντι στον ξένο που επιδιώκει να παρεισφρήσει στα ενδότερα της πόλης διαταράσσοντας την την ενότητά της.Και ξαφνικά βρίσκεσαι στο Dogville να ενσαρκώνεις τις ρήσεις του Φρόιντ σχετικά με την ψυχολογία των μαζών:"Η αποδοχή σου δε θα διαρκέσει περισσότερο απ΄όσο το σύνολο επωφελείται από τις υπηρεσίες που παρέχεις".

   Κι εσύ όλη μέρα δουλεύεις και σκίζεσαι προκειμένου να τους ικανοποιήσεις όλους και να μην πάρεις πόδι και στο μεταξύ έχεις βάλει στο μάτι μια συλλογή από πορσελάνινες κούκλες(ώπα,πολύ φλώρικο αυτό...)...έχεις βάλει,λοιπόν,στο μάτι ένα κοραλοκόκκινο μεταχειρισμένο Nissan.Και πάνω που όλα έχουν αρχίσει κάπως να στρώνουν και οι οικονομίες σου παρουσιάζουν κάποια υποτυπώδη ανάκαμψη,έρχεται το μπατσικό να ταράξει την ήρεμη ζωή της κοινότητας του Dogville,υπενθυμίζοντάς τους πως συγκαλύπτουν έναν καταζητούμενο(αν και υποσυνείδητα γνωρίζουν πως είσαι αθώος).Και τώρα η "κάλυψη"θα αντισταθμιστεί με περισσότερες ώρες εργασίας και πιο απάνθρωπη συμπεριφορά,γιατί οι "μπάτσοι,γουρούνια,δολοφόνοι"σου χάλασαν τα σχέδια.Πλέον δουλεύεις νυχθημερόν χωρίς να προβάλλεις αντίσταση,γιατί νιώθεις την ανάγκη για ταύτιση με την κοινότητα,επιθυμείς να γίνεις ισότιμο μέλος τους.Καταβάλλεις όλο και περισσότερες προσπάθειες,δουλεύεις όλο και περισσότερες ώρες και πλέον οι οικονομίες σου δε φτάνουν ούτε για τα βασικά,γιατί οι κάτοικοι του Dogville σταμάτησαν να σε πληρώνουν,σε εκμεταλλεύονται σωματικά και ψυχικά κι εσύ δε ρώτησες ποτέ γιατί.Κι αποχαιρέτα το το κοραλοκόκκινο Nissan που χάνεις κι ετοιμάσου να χάσεις και την κάλυψη που σου προσφέρει το Dogville,γιατί ξαφνικά όλοι έχουν συσπειρωθεί εναντίον σου.Τι εννοείς δεν έκανες κάτι;Είσαι πλέον κουρασμένος και καταπονημένος,δεν τους είσαι χρήσιμος.Άσε που βάζουν και σε κίνδυνο τη ζωή τους για τη συγκάλυψη σου.Τώρα,λοιπόν,φαντάσου πως δε χρειάζεται να φανταστείς τίποτα.Απλά άνοιξε τα μάτια και κοίταξε γύρω σου.Φαντάσου,για τελευταία φορά,πως κάπου εδώ όλα τελειώνουν.Και στην τελική σκηνή μονοπλάνο σε ΄σένα που βρίσκεσαι μετέωρος μεταξύ συγχώρεσης κι εκδίκησης.Όμως εγώ δε θα σου πω τι έγινε στο τέλος,γιατί αυτό εξαρτάται καθαρά από εσένα.Το μόνο που έχω να σου πω είναι:
                             "Welcome to Dogv..."(ώπα,για μια στιγμή...αυτό δεν είναι το Dogville)
                                         "Welcome to the real world,καλωσήρθες στο Σαδιστάν"

                                                   

                                                                                                                                                                           

Run,homo,run

                                                                                                                                                                                                                                                      Υπάρχει η φήμη ότι τη σκηνή χορού ανάμεσα στον Τραβόλτα και τη Θέρμαν ο Ταραντίνο την εμπνεύστηκε από τις Αριστόγατες.Πολλές σκηνές στις ταινίες του Ταραντίνο δεν έχουν λογική,δεν είναι απαραίτητο κομμάτι της πλοκής και δεν προωθούν την εξέλιξη.Στον Ταραντίνο,όπως και στη ζωή,συνήθως απουσιάζει ο σχεδιασμός.Είναι δύσκολο,τις περισσότερες φορές,να καταλάβεις αν εσύ δημιουργείς κι επηρεάζεις τα συμβάντα ή αν τα συμβάντα δημιουργούν κι επηρεάζουν εσένα.Στον πραγματικό κόσμο,όπου ζεις,είσαι κάτι μεταξύ σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή,αν όχι κομπάρσου(όμως αυτό εξαρτάται από το πόσο παθητικά και μοιρολατρικά αντιμετωπίζεις τη ζωή).  Στις περισσότερες ταινίες,οτιδήποτε συμβαίνει εξυπηρετεί την πλοκή.Τίποτα δε γίνεται τυχαία.Άλλωστε,κάτι τέτοιο θα ήταν χάσιμο χρόνου και πιθανότατα θα επιβάρυνε το budjet.Ακόμη κι αν φαινομενικά τα γεγονότα δεν έχουν κάποια συνοχή στο τέλος όλα ξεδιαλύνονται κι αποκτούν κάποιο νόημα.Μέχρι κι οι μεγαλύτερες mindfuck ταινίες έχουν μια υποτυπώδη διάρθρωση(και πάω στοίχημα πως τώρα σκέφτεσαι κάποια που είδες πρόσφατα..)Δε συμβαίνει,όμως,το ίδιο και με τη ζωή.Το μεγαλύτερο ψέμα που ειπώθηκε ποτέ μετά το "λεφτά υπάρχουν"είναι το "όλα για κάποιο λόγο γίνονται".Πώς θα σου φαινόταν,λοιπόν,αν μια μέρα ξυπνούσες και συνειδητοποιούσες,όχι πως έχεις γίνει κατσαρίδα,γιατί σε αυτό μας πρόλαβε ο Κάφκα,αλλά πως τυχαία γνώρισες τον κολλητό σου,τυχαία είσαι ο πρωτότοκος γιος της οικογένειας,τυχαία πέρασες στη δεύτερη επιλογή του μηχανογραφικού σου,τυχαία υπήρξες το σπερματοζωάριο που γονιμοποίησε το ωάριο...;Η ζωή μας είναι ένα άναρχο μωσαϊκό.Είμαστε εκτεθειμένοι στο "αύριο".Δεν εξυπηρετούμε κάποιο θεϊκό τελολογικό σχέδιο ούτε τείνουμε στην ενδελέχεια.Δεν προοριστήκαμε για κάτι. Απλά υπάρχουμε κι αυτό γιατί έτυχε να υπάρχουμε.                                                                                                                         Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε την τυχαιοκρατία.Σε όλους τους πολιτισμούς υπάρχουν λέξεις όπως κάρμα,κισμέτ,πεπρωμένο,μοίρα,ειμαρμένη...που αποδίδουν αυτή ακριβώς την αδυναμία μας.Ακόμα και η ίδια η λέξη "τέλος"σημαίνει το σκοπό."τέλειος"είναι αυτός που εκπληρώνει το σκοπό του.Όλη μας,λοιπόν,η ύπαρξη περιστρέφεται γύρω από την εκπλήρωση ενός ακαθόριστου ανώτερου σκοπού,για τον οποίο γνωρίζουμε ελάχιστα έως και τίποτα.Από το τρένο που χάσαμε μέχρι εκείνη την τυχαία συνάντηση με τον παλιό μας συμμαθητή από το δημοτικό,όλα είναι καρμικά,μέρος της συμπαντικής αρμονίας κι εντροπίας.

      Κατά πάσα πιθανότητα φοβόμαστε να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας και να αντικρίσουμε κατάματα τη ματαιότητα της ζωής μας.Είμαστε απειροελάχιστοι κόκκοι σκόνης μπροστά στην αιωνιότητα.Θα ήταν εγωκεντρική και θα άγγιζε τα όρια της βλασφημίας η σκέψη πως στηρίζεται σ' εμάς μεμονωμένα η λειτουργία έστω και του μικρότερου γραναζιού της Μηχανής της παγκόσμιας τάξης.Αύριο δε θα υπάρχουμε.Πέρα από τους λίγους φίλους και συγγενείς που θα κλάψουν για εμάς,η γη θα συνεχίσει την κυκλική της πορεία γύρω από τον ήλιο,τα κανάλια θα εξακολουθούν να αναπαράγουν πανικό και φόβο,τα λουλούδια δε θα πάψουν να ανθίζουν στις αυλές...Το σύμπαν ποσώς θα ενδιαφερθεί γι' αυτή την απώλεια(και προφανώς όχι γιατί επετεύχθη ο σκοπός που υπηρετούσαμε).
    Όση σημασία κι αν θέλουμε να προσδώσουμε στην ύπαρξή μας,πρέπει να αποδεχτούμε πως το σύμπαν δεν ασχολείται με εμάς.Και κάπου εδώ θα θυμηθείς τον Coelho να λέει πως "όταν θες κάτι πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις".Όμως,το σύμπαν συνωμότησε και δε σε έλαβε υπόψιν.Άλλωστε σκέψου πόσο θλιβερό θα ήταν το σύμπαν να καθορίζει την τύχη σου,να εξαρτάσαι εξ' ολοκλήρου από αυτό;Θα προτιμούσες να είσαι μια αυθύπαρκτη οντότητα ή μαριονέτα σ' ένα ανοίκειο νομοτελειακό σκηνικό;Κάτι τέτοιο θα ήταν βέβαια παρήγορο γιατί θα σε απάλλασσε από πολλές ευθύνες και παράλληλα θα δικαιολογούσε πολλά από αυτά που σου συμβαίνουν αυτή τη στιγμή...Αυτή ακριβώς την ανθρώπινη ευθυνοφοβία και ανάγκη έρευσης απαντήσεων και εναπόθεσης της ελπίδας μας σε κάτι ανώτερο,καυτηριάζει ο Βάρναλης στους Μοιραίους:"Φταίει το ζαβό το ριζικό μας,φταίει ο Θεός που μας μισεί,φταίει το κεφάλι το κακό μας,φταίει πρώτα απ'όλα το κρασί...Δειλοί,μοιραίοι και άβουλοι αντάμα,προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα...".
   Λίγα χρόνια μετά το Βάρναλη,πιο σύγχρονος,ο Τίκβερ,αφιερώνει ολόκληρη ταινία στο αναπόδραστο της τύχης,βάζοντας την πρωταγωνίστριά του Λόλα να τρέχει φρενήρης στους δρόμους του Βερολίνου."Run,Lola,run".Τυχαία,μικρά και φαινομενικά ασήμαντα περιστατικά μοιάζουν να αλλάζουν τη ζωή,όχι μόνο της Λόλας,αλλά και όλων όσων συναντά."Run,Lola,run".Ο χρόνος μοιάζει να κατακερματίζεται σε τρία παράλληλα σύμπαντα,όλα με διαφορετικό τέλος για τη Λόλα.Όλα είναι θέμα συγκοιριών..Η ταινία γίνεται αυτοφορέας του εαυτού της.Στην πρώτη εκδοχή η Λόλα πεθαίνει,στη δεύτερη ληστεύει την τράπεζα χωρίς να κατορθώσει να σώσει το φίλο της και στην τρίτη κερδίζει στο καζίνο."Run,Lola,run".Αν πράγματι η ζωή μας έτεινε σε κάποιο σκοπό,τότε και οι τρεις εκδοχές θα κατέληγαν σε ένα κοινό τέλος.'Όμως όλα είναι ρευστά,όπως και η ίδια η ζωή.Δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη προκαθορισμένη κατάληξη.Οτιδήποτε ζούμε υφαίνεται την ίδια στιγμή που το βιώνουμε.Είναι όλα θέμα συγκοιριών.Ο,τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο σύμπαν είναι κατά κάποιον τρόπο προϊόν συμπτώσεων.Είναι αυτό που ο Camus χαρακτηρίζει  absurde(παράλογο) ή μπορεί και να εξηγείται με ανώτερα μαθηματικά,τα οποία αδυνατώ να κατανοήσω(κι ίσως είναι καλύτερα έτσι για τη διατήρηση του μυστηρίου).
     Η ζωή,λοιπόν,είναι απρόβλεπτη(όσο κι αν εμείς πασχίζουμε να τη δρομολογήσουμε)και διαρθρώνεται μέσα από πολλά μικρά γεγονότα.Τρέχουμε όλοι σαν τη Λόλα,χαράζοντας ο καθένας τη δική του πορεία μέσα σε ένα δαιδαλώδες σκηνικό εξελίξεων και ανθρωπίνων σχέσεων.Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει μας δίνεται και μια νέα δυνατότητα να αλλάξουμε τη ζωή μας,εάν αυτή δε μας αρέσει.Αρκεί να σταματήσουμε να ψάχνουμε για όλα απαντήσεις και να επικεντρωθούμε σ' αυτό που συμβαίνει τώρα,αυτή τη στιγμή.Γιατί κι αυτό είναι  κάτι το υπερβατικό,όπως υπερβατικό είναι από μόνο του το γεγονός της ύπαρξης.Σε μια ζωή χωρίς σκηνοθέτη και σενάριο,είμαστε εμείς οι ίδιοι που θα ορίσουμε το τέλος...
                                                                 "Run,homo,run"
                     

Ο ήχος του Σύμπαντος κι ένα γεράνι στα χαλάσματα

                                                                   

-Τι ξέρεις για το white noise;                                                                                                                

-Το ταρατσάδικο στο Γκάζι;                                                                                                                 

-Τον ήχο του Σύμπαντος...Τον έχεις ακούσει στάνταρ..και πάω στοίχημα πως δε σ'άρεσε.               

-Γενικά την έχεις ακούσει βλέπω...                                                                                                     

-Εγώ φταίω που σ'επιμορφώνω κιόλας!                                                                                             

-Να 'σαι καλά ρε!Σου ζητώ συγγνώμη!Μεθαύριο μην έρθεις στους Χατζηφραγκέτα,κάτσε ν'ακούσεις white noise...                                                                                                                           

-χαχαχα έγινε!!Είσαι μεγάλο αγγούρι κοπελιά!Άλλη μια συμβατική βλαχοχίπστερ,ΣΥΜΒΑΤΙΚΗ μέχρι το κόκαλο... Εσύ χάνεις!                                                                                                                 -Μάλιστα...τι ακριβώς χάνω;                                                                                                               

-Ξέρεις γιατί έγινε διάσημος ο Μαγκρίτ;Γιατί ήταν αντισυμβατικός!Οι πίνακές του ο απόλυτος σουρεαλισμός!Ξέρεις γιατί δε θα γίνεις διάσημη εσύ;Μάντεψε...Μου ήθελες και Καλών Τεχνών τρομάρα σου...                                                                                                                                                                                                                                                                 Ζούσε κάποτε ένα παιδί που ζωγράφιζε τον κόσμο ανάποδα.Ζωγράφιζε τα σπίτια να επιπλέουν στη θάλασσα κι ολόκληρα παρτέρια με λουλούδια να κρέμονται από τον ουρανό.Ζωγράφιζε τα πουλιά να έρπονται και τους σκύλους να πετάνε.''Μα αφού ο Θεός δεν τους έδωσε φτερά,θέλω για λίγο να τους δείξω τον ουρανό...''.Ζωγράφιζε τους ανθρώπους να κινούνται ανάμεσα στα σύννεφα και τον ήλιο να ανατέλλει μες στις λίμνες.Οι κορυφές των βουνών άγγιζαν τη γη και τα αστέρια κάθε βράδυ φύτρωναν στα δέντρα.Η δασκάλα του κοίταζε τις ζωγραφιές κι έπαιρνε ύφος σοβαρό,επικριτικό..αυτό που παίρνουν οι μεγάλοι λίγο πριν κατσαδιάσουν...Όμως ποτέ δεν τον μάλωνε,άλλωστε δεν είχε λόγο να το κάνει.Έστεκε,απλά,εκστασιασμένη και κοιτούσε τις ζωγραφιές του εξεταστικά...''Μα οι λύκοι δεν κοιμούνται στις στέγες των σπιτιών και οι γάτες δεν περιφέρονται στις πλάτες ροζ ιπποπόταμων..και τα λουλούδια;Είδες ποτέ γεράνια να φυτρώνουν πάνω σε ερείπια πολυκατοικιών; Γιατί δε ζωγραφίζεις σπιτάκια με αυλές,παιδιά να παίζουν και γονείς να πηγαίνουν στη δουλειά;"           Ο μικρός ζωγράφος  καταλάβαινε πως ο κόσμος ήταν βαρετός,όμως δεν ήξερε πως να το εξηγήσει στη δασκάλα..Ο δικός του κόσμος καθόλου βαρετός δεν ήταν.Και τι δε θα έδινε για να ζούσε μια ζωή σαν αυτή που αποτύπωνε στις ακουαρέλες του...             Τα χρόνια πέρασαν,ο μικρός ζωγράφος άλλαξε πολλούς δασκάλους και καθηγητές κι όλοι είχαν από αυτόν το ίδιο παράπονο..."Μα γιατί δε ζωγραφίζεις αυτά που βλέπεις γύρω σου;".Ο έφηβος πια ζωγράφος πείσμωνε.Είχε πάρει όρκο να μην προσαρμόσει τις ζωγραφιές του στην "άχρωμη" πραγματικότητα.Άλλωστε ο ρεαλιστικός κόσμος ήταν μουντός και βαρετός!Όμως οι άλλοι δεν καταλάβαιναν τις ζωγραφιές του.Άλλοτε γελούσαν,άλλοτε τον περνούσαν για τρελό,άλλοτε κοιτούσαν εκστασιασμένοι απορώντας για τη φαντασία του κι ύστερα του συνέστηναν  κάποιον καλό ψυχολόγο,ο οποίος πάντα είχε βοηθήσει κάποιον γνωστό...Κι αυτός αγανακτούσε κι όλο πείσμωνε  και στο μυαλό του γύριζαν τα λόγια των δασκάλων του και των καθηγητών του: "Μα γιατί δε ζωγραφίζεις αυτά που βλέπεις γύρω σου;"Κι ο ζωγράφος μας το πήρε απόφαση.Ίσως ο συμβατικός κόσμος να μην ήταν τόσο άσχημος τελικά...Υπήρχαν σπίτια με αυλές και παιδιά που πήγαιναν σχολείο και γονείς που γυρνούσαν από τις δουλειές τους...κι ο ήλιος...τι όμορφος που ήταν την ώρα του δειλινού!                                                                                                                 Τελικά είχε άδικο.Τα ψάρια ήταν πιο ωραία μες στη θάλασσα και τα λουλούδια ήταν πιο όμορφα στις αυλές.Με τα χρόνια τα σύννεφα βρήκαν τη θέση τους στον ουρανό,οι άνθρωποι προσγειώθηκαν στη γη και τα γεράνια έπαψαν να φυτρώνουν μέσα σε ερείπια!Οι άλλοι πλέον καταλάβαιναν τις ζωγραφιές του και γρήγορα έπαψαν να ασχολούνται μαζί του...Όμως αυτός δεν ήταν ευτυχισμένος γιατί τώρα κάτι έλειπε.Ο κόσμος του είχε γίνει τόσο αψεγάδιαστος,τόσο βαρετός!Κι ας έλαμπαν τα αστέρια στον ουρανό κι ας φύτρωναν τα κόκκινα άνθη στους κήπους...                                                     Που και που από παλιά συρτάρια του γραφείου του,ψάχνοντας  για στυλό ή μολύβι,ανασύρει τυχαία εκείνες τις παλιές παιδικές ζωγραφιές που ποτέ δεν πέταξε.Νιώθει μια νοσταλγία κι ένα παράξενο συναίσθημα.Ύστερα κοιτάζει τα παράξενα λουλούδια που φύτρωναν στις στέγες και στα χαλάσματα και βάζει τα γέλια"Χαχαχα μα καλά,τι στον πούτσο σκεφτόμουν...;;;Γιατί απλά δε ζωγράφιζα ό,τι έβλεπα γύρω μου;"                                                                                                                                                                                                                                                                  

 Είναι δεν είναι κάνας μήνας τώρα που στη Βαλτετσίου,μέσα στα ερείπια ενός παλιού,εγκαταλελειμμένου κτηρίου έχει φυτρώσει ένα γεράνι.Αναδύεται από το τσιμέντο χωρίς χώμα,χωρίς νερό.Αν ήμουν ποιήτρια,θα έπαιρνα την εικόνα αυτή ως εφαλτήριο για να συμβολίσω την"ομορφιά",την ελπίδα και την αισιοδοξία που επιβιώνουν μες στη μιζέρια,τη σήψη και την παρακμή...Όμως ποιήτρια δεν είμαι,και το μόνο που μου μένει είναι να στέκομαι εκστασιασμένη κάθε φορά που με φέρνει από εκεί ο δρόμος μου.Νιώθω τυχερή που μπορώ και χαζεύω έστω και για λίγο αυτή την απόλυτη αντίφαση,"την τελειότητα της ατέλειας".Δεν έχω μπει ως τώρα στον κόπο να εξηγήσω ούτε να αναρωτηθώ πώς συνέβη και το γεράνι φύτρωσε εκεί από το πουθενά,ενώ υπάρχουν τόσες άλλες όμορφες γωνιές στην Αθήνα που θα μπορούσε να "ζήσει" πολύ καλύτερα.Άλλωστε ό,τι προσπαθείς να εξηγήσεις ορθολογικά  χάνει τη μαγεία του!                                                                      

Την επόμενη φορά,λοιπόν,που θα πέσεις κατά τύχη στα βραχέα μη βιαστείς να αλλάξεις σταθμό.Στάσου για λίγα δευτερόλεπτα να ακούσεις το"λευκό ήχο".Είναι ο ήχος του Σύμπαντος που γεννήθηκε μετά το Big Bag και ταξιδεύει εδώ κι αιώνες στο διηνεκές.Πριν την εφεύρεση του ραδιοφώνου και την αποστολή δορυφόρων υπήρξαν άνθρωποι που δεν τον άκουσαν ποτέ(βέβαια από πληροφορίες που έχω έζησαν μια φυσιολογική ζωή και πέθαναν σε βαθιά γεράματα από φυσικά αίτια).Ομολογουμένως είναι ενοχλητικός και το βρίσκεις άσκοπο να ακούς "χιόνια"ενώ αυτή τη στιγμή σε κάποιο σταθμό παίζει το τελευταίο χιτάκι της Φουρέιρα.Όμως είναι ο ήχος του Σύμπαντος,είναι ανεξήγητος,απροσδιόριστος και μεγαλειώδης.Δεν είναι εύηχος,το ξέρω,αλλά γιατί θα έπρεπε να είναι;Ποιος είπε πως χρειάζεται κάτι να είναι συμβατικό κι αψεγάδιαστο για να είναι εκστατικό;                                                                                                                              -Μα υπάρχουν τόσοι όμορφοι ήχοι εκεί έξω...Για ποιο λόγο να ακούσεις τον "ήχο του Σύμπαντος";                                        -Γιατί,τελικά,και τα γεράνια φυτρώνουν στα χαλάσματα...                                                                                                                                                                                (Για την ιστορία,ο μικρός ζωγράφος είναι σήμερα 20 χρονών,έδωσε τρεις φορες εισαγωγικές κι αυτή τη στιγμή σπουδάζει στην Καλών Τεχνών στη Θεσ/νικη)                                           

Η μπάσταρδη γενιά(γιατί δε θα πάψουμε ποτέ να βλέπουμε Κων/νου και Ελένης)

                                                                                                                                                                                                                                                                                             "Δεν έχω ζήσει το Μπραζίλιαν το πατάρι του Λουμίδη,δεν έχω ζήσει το Ακροπόλ,το Μετροπόλιταν,το Παρκ,έχασα και τον Αργυρόπουλο και τον Λογοθετίδη μα και τον Βέγγο στο τρελό του Λούνα Πάρκ"Φ.Δεληβοριάς                                                                                                                        

   Είναι πολλά αυτά που η γενιά μας δεν έζησε και για τα οποία σίγουρα έχει ακούσει πολλές νοσταλγικές ιστορίες από τους παλαιότερους.Θυμάμαι από μικρή τον πατέρα μου να μου μιλάει γεμάτος περηφάνια και συγκίνηση για το Γούντστοκ,την Οδό Ονείρων,τη Μάντρα του Αττίκ και το Άλσος Παγκρατίου,τις περατζάδες και τα ψώνια στο αείμνηστο Μινιόν,ορόσημα της εποχής του,μιας εποχής πια ξεχασμένης,παρωχημένης..."Άλλα χρόνια εκείνα"κατέληγε πάντα"πιο αγνά,πιο όμορφα...".    Πράγματι,τα χρόνια ήταν άλλα κι οι εποχές πέρασαν ανεπιστρεπτί.Δε θα ακούσεις πια κανέναν να σιγομουρμουρίζει Κηλαηδόνη,ούτε να κλείνει τραπέζι στη Μοσχολιού,ούτε και να παραπονιέται για το πικ απ που κρασάρει. Άλλαξε ο τρόπος ζωής μας,η νοοτροπία μας,η διασκέδαση,το φλερτ..Όμως ήταν όντως πιο όμορφα τότε;Κι έστω πως ήταν,ήταν στ΄ αλήθεια τόσο ονειρικά και παραμυθένια όπως στις διηγήσεις του πατέρα μου;                                                     Από τη φύση του ο άνθρωπος έχει μια τάση επιστροφής στο παρελθόν κι εξειδανίκευσης των περασμένων.Ίσως είναι η ασφάλεια του"ήδη βιωμένου"που εξουδετερώνει την ανασφάλεια για το απρόβλεπτο"αύριο".Αυτή η ασφάλεια συχνά καλουπώνεται σε λέξεις όπως vintage και ρετρό για να μη μαρτυρά τη συμπλεγματική της φύση κι έπειτα βρίσκει θέση στα χόμπι μας,στη διακόσμηση του σπιτιού μας,στις ταινίες που επιλέγουμε τα σαββατόβραδα,στη γκαρνταρόμπα μας."Γέμισε ο κόσμος χιπστερίλα"μου είπε χθες ο Γιάννης σε μια από τις συνηθισμένες βόλτες μας στη Κολοκοτρώνη κι ίσως αυτό είναι η ένδειξη ότι  παρόν δε μας αρέσει και το  μέλλον μας τρομάζει.Μόνη λύση η επιστροφή στο παρελθόν.Όχι γιατί το παρελθόν ήταν καλύτερο,αλλά γιατί είναι πλέον γνώριμο,οικείο.Είναι ο ασφαλής τόπος που πάντα θα ανατρέχεις προσπαθώντας να δρομολογήσεις τη ζωή σου.Είναι κι αυτή η έμφυτη παλλινδρόμηση μια έκφανση της προγονολατρείας ή,μάλλον καλύτερα,της προγονοπληξίας.                    Απ'την άλλη το παρελθόν αποτελεί ένα σημείο αναφοράς. Κατά κάποιον τρόπο οριοθετεί τη ζωή μας και διαμορφώνει το μέλλον μας . Αν αυτή τη στιγμή αφηνόμασταν  ουρανοκατέβατοι στο "σήμερα",στο"τώρα",η προσαρμογή θα ήταν κάτι παραπάνω από δύσκολη.Θα ήμασταν  tabula rassa κι αυτό σημαίνει πως δε θα είχαμε προσωπικότητα,αναμνήσεις,όνειρα,σχέδια,οραματισμούς...Θα ομοιάζαμε περισσότερο με παιδιά νηπιακής ηλικίας συναρτήσει παππούδων με άνοια.Κι αυτό γιατί θα εξέλιπε από εμάς το βίωμα και η ανάμνηση του παρελθόντος. 

   Το βίωμα,η μνήμη είναι απαραίτητα στοιχεία στη ζωή μας,γιατί διαμορφώνουν το παρόν και εμάς τους ίδιους,χωρίς,όμως,αυτό να σημαίνει ότι μπορούν και να μας προστατέψουν από λάθος αποφάσεις.Η ανάμνηση είναι εφόδιο και όχι ασπίδα."Μα αυτό δεν είναι παρά γύρισμα σε ένα τροχό!"λέει ο Οσοκίν,ο ήρωας του Ουσπένσκι"είναι μία παγίδα".Ο γέρος χαμογελάει"Καλέ μου φίλε,αυτή η παγίδα λέγεται ζωή.Αν θες να κάνεις άλλη μία φορά το πείραμα είμαι στη διάθεση σου.Όμως,σε προειδοποιώ,δε θα αλλάξει τίποτα.Το μόνο που θα κάνεις είναι να χειροτερέψεις την κατάσταση","Ακόμα κι αν θυμάμαι τα πάντα;","Ακόμα κι αν θυμάσαι τα πάντα!".Στην"παράξενη ζωή του Οσοκίν",ο ήρωας έχει την ευκαιρία να ζήσει τη ζωή του απ'την αρχή,γυρνώντας σ'αυτό το πολυπόθητο"τότε".Όμως,τη ζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο,επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη. 

   Πιθανότατα ο καθένας από εμάς αν είχε την ίδια δυνατότητα να επιστρέψει στο παρελθόν θα συμφιλιωνόταν με τα λάθη του και θα το ξαναζούσε όπως το έζησε.Ο Ουσπένσκι θα σου πει πως αυτό συμβαίνει γιατί όλα προϋποθέτουν καταρχήν αλλαγή του εαυτού μας,όμως εγώ ίσως συμπλήρωνα σε αυτό πως είναι πιο εύκολο για κάποιον να βαδίσει στο περπατημένο μονοπάτι παρά να ανοίξει μια νέα δίοδο.Μπορεί να επαναλάβει τα ίδια λάθη,όμως,μπορεί και να προβλέψει τα αποτελέσματα τους.Ποτέ δεν θα βρεθεί εξαπίνης.Μια προβλεπόμενη ζωή είναι βαρετή,αλλά ασφαλής.Πού καιρός για περιπέτειες;
   Έτσι,λοιπόν,ο καθένας μας διακατέχεται από μια έμφυτη ροπή προς παλλινδρόμηση.Μυθοποιεί το παρελθόν και με την πρώτη ευκαιρία ανατρέχει νοσταλγικά σε αυτό λες και πρόκειται για κάποιου είδους placebo που ο γιατρός του συνταγογράφησε.Δεν είναι παράλογο.Ο ανθρώπινος νους τείνει να συγκρατεί τις όμορφες αναμνήσεις και να απωθεί αυτές που προκαλούν πόνο ή στενοχώρια.Είναι μηχανισμός προστασίας,ασφαλιστική δικλίδα για να μη φλιπάρουμε (Ο φίλος Φρόιντ θα έδινε μια πιο κυριλέ κι επιστημονική εξήγηση σ'αυτό).Όσο,λοιπόν,απομακρυνόμαστε απ'το παρελθόν τόσο το εξιδανικεύουμε.Είμαστε μια"μπάσταρδη γενιά"που μεγάλωσε με τις διηγήσεις των γονιών της για πράγματα που δεν είδε,που δεν βίωσε.Ξαναζήσαμε το παρελθόν μέσα απ'αυτούς.Ένα παρελθόν ωραιοποιημένο στο έπακρο.

   Όσο φορτώνω τη ζωή μου με καλοκαίρια,τόσο καταλαβαίνω τους γονείς μου και συχνά πιάνω τον εαυτό μου να αναπολεί με θέρμη τη σχολική ζωή,ξεχνώντας αποβολές,απουσίες και πρωινό ξύπνημα.Είναι δύσκολο να κόψεις τον ομφάλιο λώρο που σ'ενώνει με το"χθες"(αν δεν έχεις άκρως σοβαρούς λόγους για να το κάνεις).Αυτός είναι ο λόγος που κράτησες την κασέλα με τα παλιά σου παιχνίδια και τις βιντεοκασέτες με την Ποκαχόντας και τη Μουλάν και την τσάντα με τα παλιά βιβλία και τετράδια κι εκείνο το παλιό λεύκωμα από την 6η δημοτικού.Είναι ο λόγος που ο Αντ1 δεν θα πάψει ποτέ να προβάλλει τις επαναλήψεις του" Κωνσταντίνου και  Ελένης".Είναι ο ίδιος λόγος που εσύ,ενώ έχεις πια μάθει απ'έξω όλους τους διαλόγους και τις ατάκες,όσα χρόνια και αν περάσουν θα νιώθεις πάντα ένα ευχάριστο σκίρτημα μόλις ακούς το τραγούδι των τίτλων και θα συνεχίζεις να το βλέπεις κάθε φορά και από την αρχή... 

θερινές ταράτσες

                                                                                                                                                                                                       

Υπάρχει μια γλυκιά ιστορία για την ταράτσα που σημάδεψε τα φοιτητικά μας χρόνια ή όπως εμείς την αποκαλούσαμε,την ταράτσα της Κωκώς. Η Κωκώ έμενε κάπου στα Εξάρχεια,στη στροφή προς την ανηφόρα για το λόφο του Στρέφη.Σπούδασε Νομική κι έφυγε γρήγορα για τη Γαλλία,για να κάνει το μεταπτυχιακό της στο Αστικό.Δεν τη γνωρίσαμε ποτέ,ούτε και το Κωκώ είναι το πραγματικό της όνομα(στην πραγματικότητα πρόκειται για συντόμευση του επωνύμου της,το οποίο είναι Κωκολάκη ή κάτι παρόμοιο,που ποτέ δε συγκράτησα)επικράτησε,όμως,λόγω γαλλικού ηχοχρώματος.Η Κωκώ πριν φύγει για Γαλλία έδωσε τα κλειδιά του σπιτιού της(κι ευτυχώς και της ταράτσας της)στο φίλο της Ζαχαρία,για να της ποτίζει τα λουλούδια κι εμείς έτυχε(γιατί ως γνωστόν το σύμπαν συνωμοτεί κι όποιος  έχει διαβάσει Coelho το έχει πιστέψει ο κακόμοιρος...)να γνωρίσουμε το Ζαχαρία αρκετά χρόνια μετά,στο Αναγνωστήριο της Ιπποκράτους.Έτσι,με τον καιρό,η ταράτσα αυτή καθιερώθηκε και στέγασε αμέτρητες φιλοσοφικές συζητήσεις κι υπαρξιακές αναζητήσεις,καθώς και την ίδια την πορεία μας προς την ενηλικίωση. Ενηλικιωθήκαμε με Δεληβοριά,μπύρες και στριφτά τσιγάρα και θέα το Λυκαβηττό και την Ακρόπολη λίγα μέτρα πιο πάνω από την πλατεία Εξαρχείων.Εκεί περάσαμε το λούκι της εξεταστικής,δυσανασχετήσαμε με το 3ο μνημόνιο,διαπληκτιστήκαμε με αφορμή τα πολιτικά μας"πιστεύω"κι αμφισβητήσαμε την ύπαρξη του Θεού...
   -"Και ταξικά το πράγμα δεν τσουλάει..."Πάμε αύριο στους Χατζηφραγκέτα;
   -Νίκη τον παίρνεις!Έχουμε εξεταστική!!
   -Καλά,εδώ δεν ξέρουμε αν θα υπάρχουμε μετά το δημοψήφισμα,η εξεταστική μας μάρανε...
   -Δεν μπορείς να σταματήσεις τη φυσιολογική ροή της ζωής σου επειδή αυτοί είναι μαλάκες!
   -Ούτε και να την συνεχίσεις ανενόχλητα μπορείς αν δε θες να λέγεσαι απολιτίκ και "ιδιώτης".Δεν είναι και λίγο αυτό που συμβαίνει.Δε μπορούμε να κατεβάσουμε ρολά και να ασχολούμαστε μόνο με τις ενημερώσεις στο wiki.Δεν είναι μόνο εγωιστικό,είναι και επικίνδυνο...
   -Επικίνδυνο γιατί;
   -Για όλα αυτά που θα γίνουν για εμάς χωρίς εμάς...
   -Όποια θέση και να πάρεις,στην προκειμένη φάση,τα πάντα είναι προδιαγεγραμμένα και ετεροκαθοριζόμενα.
   -Μας βολεύουν οι θεωρίες συνωμοσίας για να μην αναλαμβάνουμε την ευθύνη των επιλογών μας.
   -...τον ήδη διαμορφωμένων επιλογών μας.Μ΄όλη αυτή την κινδυνολογία ο φοβισμένος Έλληνας θα ψηφίσει "Ναι".Το χρηματιστήριο έκλεισε,οι ουρές έξω από τα ΑΤΜ δεν έχουν τελειωμό.Πήγα χτες σούπερ μάρκετ και είχαν αδειάσει τα ράφια με τα όσπρια.Λες και έχουμε κατοχή να πούμε...Ούτε τσιγάρα δεν μπορείς να βρεις...
   -Όταν έχεις φτάσει στον πάτο και δεν έχεις να χάσεις τίποτα άλλο,δε σε νοιάζει.Ρισκάρεις.Τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί;Ο κόσμος είναι απελπισμένος και εξαγριωμένος.Αντιδρά σπασμωδικά.Δε θα ψηφίσει όπως παλιά.Μαζί ήμαστε στη συγκέντρωση του"Όχι"και είδες...Μπίμπα ήταν.
   -Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν καταθέσεις.Πιστεύεις θα θέλουν να βγούμε απ'το ευρώ;Εδώ,εμείς οι ίδιοι,σαν παρέα κι είμαστε διχασμένοι.
   -Μα το διακύβευμα δεν είναι η παραμονή μας στο ευρώ.Ψηφίζεις Ναι ή Όχι στο μνημόνιο.
   -Φυσικό επακόλουθο είναι η έξοδος,απλά στο δίνουν καμουφλαρισμένα.Και το δημοψήφισμα αντισυνταγματικό είναι γιατί αφορά δημοσιονομικό θέμα,αλλά το πλασάρουν ως κρίσιμο εθνικό ζήτημα για να το νομιμοποιήσουν.
   -Ξέρετε την ιστορία με τα βραστά καρότα;
   -Πιάστε μια μπύρα...
   -...
   -Κάποτε,ανακοινώθηκε στους τρόφιμους μιας φυλακής πως το μενού αλλάζει."Από αύριο και στο εξής τα τρία ημερήσια γεύματα αντικαθίστανται.","Αντικαθίστανται με τι;Τι θα τρώμε;","Σκατά"είπε ο δεσμοφύλακας."Φρέσκα και ακατέργαστα σκατά."Οι τρόφιμοι πανικοβλήθηκαν.Είναι δυνατόν;Θα πέθαιναν όλοι από ασιτία.Μέχρι τότε οι κρατούμενοι είχαν συνηθίσει να τρώνε,κάθε μέρα,διαφορετικό φαγητό και κάθε Κυριακή τους φέρνανε μπουζούκια και γινόταν στο προαύλιο γλέντι μέχρι πρωίας,ώσπου η διοίκηση συνειδητοποίησε πως δεν υπάρχει σάλιο.Κάποιοι τρόφιμοι αντέδρασαν πιο σθεναρά."Στο κάτω κάτω ρε μάγκες μου εμείς δεν γουστάραμε ποτέ μπουζούκια,ούτε συμμετείχαμε ποτέ στο τζέρτζελο."Το νέο είχε κυκλοφορήσει παντού.Είχε πια επικρατήσει κλίμα μοιρολατρίας,την αντίδραση είχε διαδεχθεί απάθεια και την απάθεια,η αδράνεια.Ο ξεθωριασμένος,απ΄τις συνεχείς πλύσεις,εγκέφαλος των κρατουμένων ήταν έτοιμος να δεχθεί τα χειρότερα ως αναπόφευκτα.Εκείνη τη νύχτα,δεν κοιμήθηκε κανένας.Την επόμενη μέρα,τους περίμεναν,σερβιρισμένα για πρωινό,βραστά καρότα.Οι φυλακισμένοι τα έφαγαν ανακουφισμένοι νιώθοντας ευγνώμονες για την καλή τους τύχη και,ύστερα,ευχαρίστησαν τους φύλακες για την καλοσύνη και την επιείκειά τους."Ζήτω ο διευθυντής,ζήτω οι δεσμοφύλακες!"και ζήσανε αυτοί καλά και μεις χειρότερα.
   -Εκεί ποντάρουν,στον φόβο μας.Μας τρομοκρατούν ότι θα μας δώσουν σκατά,ώστε,να τους είμαστε ευγνώμονες για τα βραστά καρότα.
   -Καλύτερα να τρώγαμε σκατά!Τουλάχιστον θα ήμασταν συνειδητά σε τέλμα και δε θα 'χαμε ανάγκη από πάτρωνες και νταβατζήδες.Θα ήμασταν ελεύθεροι.
   -Ρε κορίτσια γιατί τόσος πανικός;Οι κατσαρίδες της Ευρώπης είμαστε.Μην αγχώνεστε,θα επιβιώσουμε...
   -Σκάστε όλοι,παίζει κομματάρα!
   -Ποιο είναι;
   -Το fast car...Tracy Chapman.
   -Μακάρι να παίρναμε ένα αμάξι να φεύγαμε μακριά.
   -Να πάμε που;
   -Δεν ξέρω...Το γύρο του κόσμου.
   -Χαχ,θα κοιμομαστε σε hostel και θα τρωμε απ'τα lidl,ε αγοριαα;;χαχα..Τι όμορφα που θα ήταν...                                                                                                            
Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου του '15 ήταν το 8ο στην ελληνική ιστορία.Τελικά,υπερψηφίστηκε το Όχι,όμως,αυτό δεν άλλαξε τίποτα,γεγονός που απέδειξε πως το Όχι των λαών δε μεταβάλλει τη βούληση των αγορών και έφερε πολλές ακόμα συζητήσεις,στην ταράτσα.Η υπογραφή του 3ου μνημονίου μας βρήκε στης Κωκώς,όπως και όλες οι επακόλουθες πολιτικές εξελίξεις.Μέχρι σήμερα δεν έχουμε κάνει το γύρο του κόσμου,όμως,ταξιδέψαμε πολύ και ακούμε ακόμα Tracy Chapman.Τα περισσότερα ερωτήματά μας έχουν μείνει αναπάντητα,ούτε ποτέ καταλήξαμε στο αν υπάρχει Θεός ή κάτι ανώτερο.Ένα μόνο πράγμα μπορώ να πω με σιγουριά:Είμαστε ακόμα ευγνώμονες που τρώμε βραστά καρότα.

Στο crew <3


(Την ιστορία με τα βραστά καρότα διηγήθηκε ο Δημήτρης, ένα βράδυ καλοκαιριού,στη φωτιά και βρίσκεται στο βιβλίο του Κωστάκη Ανάν,Βολική αναισθησία)

Another brick in the wall-Η μικρή Ολλανδέζα λιποθύμησε από ντροπή

         
  Όταν στις προεδρικές εκλογές, του 2004,το ποσοστό της αποχής προσέγγιζε το 50% και το περιθώριο μεταξύ Μπους και Κέρι έμοιαζε να κλίνει εξίσου προς κάθε πλευρά ,ο Μάικλ Μουρ,γνωστός Αμερικάνος ντοκιμαντερίστας ,αποφάσισε να ξεκινήσει ένα ταξίδι-εκστρατεία σε 62 αμερικανικές πόλεις ,προκειμένου να αφυπνίσει τους αργόσχολους πολίτες και να τους δραστηριοποιήσει πολιτικά. Η εκστρατεία του αυτή καταγράφηκε από το φακό και προβλήθηκε ως"η αφύπνιση των ηλιθίων" ,όμως, ήταν στ'αλήθεια αφύπνιση, ή πρόκειται απλά για μια ακόμη νάρκωση που περιβλήθηκε το φωτοστέφανο της σωτήριας λύσης;Τι μας κάνει,άραγε,να πιστεύουμε πως τα μεγάλα συμφέροντα μας θέλουν αφυπνισμένους;

  Ο ρόλος μας είναι να εξυπηρετούμε ως εξαρτήματα τη λειτουργία μιας πολύπλοκης υπερσύγχρονης μηχανής, ρόλος καθαρά λειτουργικός.Συνεπώς,δεν είναι αναγκαίο να "σκεφτόμαστε" κι όσο αυτό αποφεύγεται,είναι ακόμα καλύτερα για τη λειτουργία της μηχανής.Άλλωστε, η Γκόλντμαν το δήλωσε ξεκάθαρα:"Αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο,θα ήταν παράνομες".

  Η κοσμοθεωρία μας και ,συνάμα,οι επιλογές μας,εκλογικές και μη,έχουν διαμορφωθεί πολύ πριν αποκτήσουμε συνείδηση του εαυτού μας. Μας φυτεύθηκαν προκατασκευασμένες ιδέες,όσο κι αν ακούγεται ακραίο, κι αυτό γιατί από τη στιγμή που γεννιόμαστε δεχόμαστε τα απαραίτητα αυτά ερεθίσματα που θα μας οδηγήσουν ως ενήλικες σε συγκεκριμένες συμπεριφορές και τρόπους δράσης.Μα δεν είναι λίγο τραβηγμένο όλο αυτό; Θέλω να πω...έχουμε ελεύθερη βούληση!Επιλέγουμε μόνοι μας τι θα ενστερνιστούμε και τι όχι...
                                 
                                     ΟΛΙΓΟΛΕΠΤΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΓΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ

 Κάποτε,η συσκευασία Νουνού είχε ως λογότυπο την Ολλανδέζα που θήλαζε στην αγκαλιά της ένα βρέφος.Οι πιο παλιοί σίγουρα θα το θυμούνται.Τα χρόνια πέρασαν,οι καιροί άλλαξαν,τα παιδιά που πίνανε Νουνού γίνανε γονείς, όμως η Ολλανδέζα παρέμεινε το πρωταγωνιστικό πρόσωπο της συσκευασίας γάλατος. Βέβαια, με τον καιρό,το χαριτωμένο νεογέννητο αντικαταστάθηκε με ένα μπουκέτο τουλίπες.Προς τι αυτός ο αιφνίδιος συντηρητισμός; Υποτίθεται πως με την πάροδο του χρόνου προοδεύσαμε...Άρα,μήπως ήταν άλλος ο λόγος τροποποίησης του λογότυπου;Προφανώς και μια εταιρία συσκευασμένου γάλατος δε νοείται να προτρέπει μέσω των προϊόντων της το μητρικό θηλασμό. Κάτι τέτοιο θα ήταν παράλογο...Έτσι,το βρέφος μετουσιώθηκε σε τουλίπες(ή,τουλάχιστον,αυτή την εκδοχή δέχθηκα έπειτα από ποικίλα σενάρια συνωμοσίας που έτυχε να διαβάσω)
                                                            ΤΕΛΟΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗΣ
                                                                       KONIEC

Οτιδήποτε,λοιπόν,μας περιβάλλει -από τα διαφημιστικά και τα λογότυπα στις συσκευασίες έως τη διδακτέα ύλη στο σχολείο-τείνει να διαμορφώσει τη νοοτροπία μας κατά ένα συγκεκριμένο τρόπο.Το "είναι" μας είναι συνονθύλευμα των ερεθισμάτων που δεχτήκαμε καθ'όλη τη διάρκεια της ζωής μας,ερεθισμάτων που επιδρούν στο υποσυνείδητο και διαπλάθουν την προσωπικότητά μας.Και,επειδή ο ρόλος μας είναι κατά κόρον λειτουργικός ,τα ερεθίσματα έξωθεν πρέπει να συνδράμουν ώστε να μετατρέπουμε σε όσο το δυνατόν χρηστικότερα εξαρτήματα.Προφανέστατα,τα μεγάλα συμφέροντα δεν θα σε ήθελαν αφυπνισμένο,μάλλον περισσότερο ναρκωμένο θα σε ήθελαν,γι'αυτό και φροντίζουν να σε κρατούν συνέχεια απασχολημένο με το ποδόσφαιρο,τη θρησκεία,τις τηλεοπτικές σειρές και όταν χρειάζονται δραστικά μέτρα με τα κραχ και τις κρίσεις ή τις τεχνητές ελλείψεις.Σε θέλουν ναρκωμένο,αλλά ΣΕ ΘΕΛΟΥΝ,σε χρειάζονται,δεν μπορούν να κάνουν χωρίς εσένα ,γιατί εσύ κινείς τα νήματα ,κατευθυνόμενος από το φόβο και την πλύση εγκεφάλου που έχεις υποστεί. Γιατί αν δεν υπήρχες εσύ ,ποιος θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα αυτά,εις βάρος ποιου θα πλούτιζαν ,ποιόν θα εξουσίαζαν;

  Και κάπου εκεί κοντά στη κρίση μέσης ηλικίας,συνειδητοποιείς πως δεν είσαι αυτό που ήθελες να γίνεις στην έκθεση της τρίτης δημοτικού. Δεν είσαι ούτε ζωγράφος,ούτε μπαλαρίνα,ούτε αστροναύτης,ούτε ευτυχισμένος είσαι...Ο μικρός πρίγκιπας είναι το μόνο παραμύθι που τελειώνει με αυτοχειρία.Ίσως,γιατί δεν έπρεπε να μεγαλώσει.Δεν έπρεπε να καταλήξει ένας ακόμα γιατρός,δικηγόρος,οικονομολόγος...Έπρεπε να διαφυλάξει για πάντα τα παιδικά του όνειρα.

  Τις προάλλες,ένας γλυκύτατος κυριούλης στο νυχτερινό για Θεσσαλονίκη ,μου είπε πως τώρα που πήρε σύνταξη ,θα πραγματοποιήσει ,επιτέλους,το όνειρό του:θα ταξιδέψει με τον υπερσιβηρικό.Δεν τον ρώτησα τίποτα άλλο,ούτε πως τον λένε,ούτε πόσο χρονών είναι,ούτε πως πήρε αυτή την απόφαση,ούτε αν έχει οικογένεια και φίλους.Ήθελα να φανταστώ μόνη μου την ιστορία του και τα στοιχεία που είχα μου ήταν αρκετά.

  Ο κυριούλης,όπως όλοι μας ,μεγάλωσε έτσι όπως ήταν προδιαγεγραμμένο να μεγαλώσει.Με τη θεία Λένα στο ραδιόφωνο,την πρώτη προσσελήνωση,την ασπρόμαυρη και,αργότερα,την έγχρωμη τηλεόραση,το λογότυπο της Νουνού,το Πολυτεχνείο,τις βιντεοκασέτες του Στάθη Ψάλτη...Υπήρξε μαθητής,φοιτητής,οικογενειάρχης,ως που να συνταξιοδοτηθεί και να αποφασίσει να πραγματοποιήσει το μεγάλο του όνειρο(μπορεί να μην ισχύει τίποτα απ'όλα αυτά,όμως εγώ έτσι θέλησα να φανταστώ τη ζωή του)

  Όλοι μας,λοιπόν,μεγαλώσαμε με γάλα Νουνού("μεγαλώνει,μεγαλώνει γερά παιδιά")και το πρότυπο των γονιών μας. Μια αδιάκοπη επιβίωση μέχρι να αρχίσουμε να ζούμε.Ένας χειμέριος ύπνος έως τα πενήντα κάτι...Αυτό μας έμαθαν οι γονείς μας,αυτό συνέχισαν να μας διδάσκουν οι δάσκαλοι στο σχολείο...Όλοι,λίγο πολύ,κάτι θα θυμόμαστε απ'τον Πελοποννησιακό πόλεμο.Ήταν πάντα στα SOS."Διδασκόμαστε μια ζωή τα εντός ύλης".Αυτά προέβλεπε η εγκύκλιος.Παίζαμε με τα παιχνίδια που βλέπαμε στις διαφημίσεις,αυτές που έμπαιναν σφήνα ανάμεσα στα παιδικά προγράμματα που παρακολουθούσαμε στο Star τα Σαββατοκύριακα.Αγοράζαμε τα παπούτσια που φορούσε το παιδικό μας είδωλο και τρώγαμε Cheetos για να μαζέψουμε τις τάπες. Με τον καιρό ,μάθαμε όλοι να σκεφτόμαστε με έναν μοναδικό ,συγκεκριμένο τρόπο,να ντυνόμαστε παρόμοια ,να ακούμε περίπου την ίδια μουσική.

  Όμως,πάντα,απ΄τα σχολικά μου ακόμη χρόνια,θυμάμαι κάποιον να παρεκκλίνει.Έναν μικρό πρίγκιπα που αρνείται να μεγαλώσει και να συμβιβαστεί.Μα στη ζωή δεν υπάρχουν αποβολές,ούτε ειδική αγωγή.Όποιος παρεκκλίνει είναι άχρηστος και επικίνδυνος.Αντιμετωπίζεται σαν ξένο σώμα,σαν ιός που μολύνει το σύνολο.Σε μια"αυστηρά οργανωμένη"κοινωνία δε χωρούν οι παρεκκλίσεις.Κάθε εξάρτημα πρέπει να επιτελεί σωστά τη λειτουργία του,κάθε τούβλο πρέπει να βρίσκει ακριβώς τη θέση του στον τοίχο.Όσο κι αν θες να καλείσαι χειραφετημένος και ελεύθερος,αν είσαι τυχερός,θα ξυπνήσεις απ΄την "χειμερία νάρκη" λίγο πριν τα πενήντα(είναι η κοινώς γνωστή παλινδρόμηση ή παλιμπαιδισμός)και τότε θα αρχίσεις να ζεις...Μέχρι τότε:
                                                     "you're just another brick in the wall"

*Το κείμενο περιείχε τοποθέτηση προϊόντος.
*Διαβάστε,επίσης,"Εκπαιδεύοντας τα χρήσιμα εξαρτήματα"από τον γελωτοποιό.

Η πεταλούδα που δεν πέταξε ποτέ

                                             
  Λένε πως το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Κίνα μπορεί να προκαλέσει τσουνάμι στην άλλη άκρη της γης.Σε οτιδήποτε συμβαίνει αυτή τη στιγμή στον πλανήτη μας υπάρχει σχέση αιτίου-αιτιατού.Αυτό σημαίνει ,πως όλα συνδέονται μεταξύ τους με αιτιώδεις σχέσεις αλληλεξάρτησης. Όλη η γη είναι ένα τεράστιο πλανητικό ντόμινο στημένο με μαεστρία,όμως,ακόμα κι έτσι, υπάρχουν τα πιόνια που θα θυσιαστούν και θα πέσουν πρώτα εκείνα που θα πέσουν τελευταία.

   Θυμάμαι το φιλόλογό μας στο Γυμνάσιο ,να μας μιλά για τα lemmings που θυσιάζονται ομαδικά για να σωθεί το είδος τους.Αργότερα ,μεγαλώνοντας,έμαθα πως αυτή ήταν η κομμουνιστική εκδοχή της"θυσίας"των lemmings. Σύμφωνα με επιστημονική εξήγηση, τα lemmings ,λόγω της ραγδαίας αύξησής τους ,αναγκάζονται συνεχώς να μεταναστεύουν
νομαδικά , είναι όμως τόσα πολλά και κινούνται τόσο γρήγορα ,που,κάθε φορά που φτάνουν σε γκρεμό ,τα πισινά παρασύρουν τα μπροστινά κι έτσι πεθαίνουν όλα.

 Τα lemmings είναι σαν τους ανθρώπους.Παρασύρονται.Κι όταν τα τελευταία lemmings φτάσουν στο χείλος του γκρεμού και συνειδητοποιήσουν τι έγινε,καταλαβαίνουν πως ήρθε και γι΄αυτά το τέλος. Γιατί τα lemmings είναι σαν τους ανθρώπους. Ζουν αγελαία. Δεν μπορούν να επιβιώσουν μόνα τους, χάνουν το δρόμο τους και πεθαίνουν απ'την ασιτία. Κι εδώ η θεωρία του ντόμινο βρίσκει την εφαρμογή της στο ζωικό βασίλειο,ενώ, στο ραδιόφωνο παίζει το:"I know I'm not the only one..."του Sam Smith.

 Πράγματι,κανείς δεν είναι μόνος του. Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον κατά τον Αριστοτέλη. Μήπως τελικά μοιάζουμε περισσότερο,απ'όσο πιστεύουμε,με τα lemmings;Έχουμε ανάγκη την ομάδα. Έχουμε ανάγκη ν'αλληλεπιδρούμε κι ας παρασυρόμαστε στο γκρεμό. Είμαστε,όμως,και πεταλούδες.Μπορούμε να φέρουμε την αλλαγή,αρκεί να πετάξουμε.Το ρητό μιλά ξεκάθαρα για το πέταγμα της πεταλούδας κι όχι για την αδράνειά της. Η αδράνεια προκαλεί στην καλύτερη των περιπτώσεων στασιμότητα.

 "I know I'm not the only one..."

Σκέψου,λοιπόν,αν μια μοναδική πεταλούδα προκαλεί τσουνάμι,τι θα μπορούσε να κάνει ένα σμήνος από χιλιάδες ,δισεκατομμύρια πεταλούδες. Γεγονότα που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή ,στην άλλη άκρη της γης, μας επηρεάζουν...άλλοτε αισθητά κι άλλοτε ανεπαίσθητα.Μπορεί τώρα να μη σ'αγγίζουν ,όμως η πεταλούδα πέταξε και σε λίγο έρχεται τσουνάμι. Όσο εσύ αποδέχεσαι στωικά τα τεκταινόμενα,τα υπόλοιπα lemmings πέφτουν ένα ένα στο γκρεμό."Και τι με νοιάζει εμένα για τους μαλάκες που είναι στην άλλη άκρη της γης;Είναι τόσο μακριά!"...Και με τους μαλάκες τους Έλληνες τι θα γίνει; Σάμπως η Ελλάδα δεν είναι στην άλλη άκρη της γης;

 "I know I'm not the only one..."συνεχίζει ο Sam Smith.

 Ομολογουμένως,λοιπόν,είμαστε άνθρωποι και ομοιάζουμε με lemmings.Όμως,τα lemmings δεν πιστεύουν σε "θεούς","κάρμα" και"πεταλούδες".Είναι κύριοι της ζωής τους.Η μοιρολατρία δεν τους ταιριάζει.Κι όσο στηρίζεις τις ελπίδες σου στην πεταλούδα ,περιμένοντας να πετάξει για να ταράξει τη δική σου αδράνεια,τόσο μοιρολατρείς,αδρανείς και επαναπαύεσαι. Όμως,η πεταλούδα δεν πέταξε και δε θα πετάξει.Γιατί  η πεταλούδα είσαι εσύ.Είναι στο χέρι σου ,λοιπόν,να προκαλέσεις το τσουνάμι.

"And you say I'm crazy...but I know I'm not the only one"

*Η πραγματική εκδοχή της ιστορίας των lemmings αντλήθηκε από τον Γελωτοποιό:"ο αιώνας της μαρμότας"...Και σίγουρα όταν ο Sam Smith έγραφε αυτό το τραγούδι,δε σκεφτόταν κάτι τέτοιο...

Ξαφνικά,περυσι το καλοκαίρι...

                   
  Καλοκαίρι του 15'.Καλοκαίρι που μυρίζει αρμύρα και αντηλιακό,μυρωδιές νοσταλγικές που σε γυρνούν σ'εκείνο το πρώτο καλοκαίρι,σε διακοπές με τους γονείς κι αργότερα με φίλους,σε ξενύχτια γύρω απ'τη φωτιά ,σε ζεστά μεσημέρια στην πόλη.Καλοκαίρι του '15, 3ο μνημόνιο και είσοδος χιλιάδων προσφύγων σε μια Ελλάδα -" Γη της επαγγελίας". Κοινές μνήμες που σφυρηλάτησαν εκείνο το καλοκαίρι (το καλοκαίρι και όχι εμάς,γιατί διαφορετικά βιώνεται "η συλλογική μνήμη" στο μικρόκοσμο του καθενός).
  
  Καλοκαίρι στο μπαλκόνι με μπυρίτσες και αουτάν και το Μίλτο Πασχαλίδη να συνοδεύει το ήσυχο βράδυ : "κλείνω τα μάτια και η θάλασσα είναι άδεια, τα καλοκαίρια μόνο ήξερα να ζω",στίχος που σε χτυπά βαθιά στο υποσυνείδητο υπενθυμίζοντας σου ότι φυτοζωείς έναν ολόκληρο χειμώνα με την προσμονή του επόμενου καλοκαιριού.Αυτές οι λίγες στιγμές ήλιου και ανεμελιάς σου δίνουν δύναμη για τις υπόλοιπες 339 περίπου μέρες το χρόνο(ίσως αυθαίρετη γενίκευση αυτό).Είναι η ελπίδα σου, το ναρκωτικό σου,πανάκια στις δύσκολες μέρες γιατί είσαι άνθρωπος και κατ'επέκταση ατελής και έχεις ανάγκη από "θεούς"και 'καλοκαίρια".

  Ανατρέχοντας στο καλοκαίρι του 15' με θυμάμαι να βλέπω με τους φίλους μου "το μικρό ψάρι" του Οικονομίδη ,μια ταινία για έναν άνθρωπο-θύμα,θύμα των καταστάσεων,θύμα της ζωής .Ποτέ δεν ένιωσα πιο συγκεχυμένα μέσα μου τις έννοιες του καλού και του κακού. Ως άνθρωποι είμαστε ατελείς και έχουμε ένα πολύ βασικό ελάττωμα: συνηθίζουμε να θυματοποιούμαστε , συνηθίζουμε να θυμόμαστε περισσότερο τις φορές που βρεθήκαμε στη θέση του αδύναμου παρά αυτές που ήμαστε σε θέση ισχύος ( σίγουρα κάπου θα υπάρχει και κάποια Φροϋδική εξήγηση γι'αυτό ). Γουστάρουμε να αυτοαποκαλούμαστε άτυχοι λες και η λέξη αυτή κρύβει από μόνη της μια ηδονή . Αλλά το χειρότερο είναι πως ξεχνάμε . "Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό " έλεγε η γιαγιά μου και το παραδέχεται στωικά και ο Οικονομίδης στην ταινία του.
  Πιθανότατα,διαβάζοντας αυτή τη στιγμή, να ταυτίζεσαι με το "μικρό ψάρι" και να αναθεματίζεις την τύχη σου.Κι όμως το καλοκαίρι του 15' βρέθηκες αναπάντεχα και στις δύο θέσεις. Δε θυμάσαι ; Υπήρξες ταυτόχρονα και μικρό και μεγάλο ψάρι. Αδύναμος μπροστά σε μια κυβέρνηση,που αθετώντας το λόγο της (τι πρωτότυπο άλλωστε!) ,υπέγραφε το 3ο μνημόνιο και σε θέση ισχύος μπροστά στους πρόσφυγες που συνέρρεαν κατά χιλιάδες στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ έδαφος επιδιώκοντας να σου πάρουν τις δουλειές (αυτή την πολυπόθητη δουλειά του εργάτη που τόσες φορές στο παρελθόν σνόμπαρες) και να επιβαρύνουν το παραπαίον κράτος σου. Για να σε προλάβω, θα μου πεις πως όλα αυτά δεν είναι δική σου αρμοδιότητα , έπρεπε να έχει φροντίσει η Πολιτεία...λες και συ δεν είσαι μέρος αυτής ...που ήσουν όμως εκείνο το καλοκαίρι; Δε σε αδικώ γιατί ,είπαμε ,είσαι ατελής και μέρος της ατέλειας σου είναι και η διάχυση ευθύνης.Έχεις ανάγκη να νιώθεις αδύναμος ώρες ώρες ,γιατί έτσι μειώνονται οι ευθύνες απέναντι στον συνάνθρωπο και όταν γίνεσαι εσύ το"μεγάλο ψάρι"ξεχνάς.Όμως ποιος να σου θυμώσει?είσαι άνθρωπος. Tρέμεις τα "μεγάλα ψάρια"και έχεις ανάγκη από καλοκαίρια .Στο μικρόκοσμό σου πάντα θα είσαι μικρότερο ψάρι από κάποιους αλλά και μεγαλύτερο από κάποιους άλλους...

  Και να που σιγά σιγά  το καλοκαίρι τελειώνει και συ ξεχνάς ...και περιμένεις το επόμενο.Σε λίγο όλα θα είναι μια ανάμνηση.Αυτή τη στιγμή σε ένα παράλληλο σύμπαν μπορεί να είναι ήδη χειμώνας , η Ελλάδα να υπογράφει το 5ο μνημόνιο ή εσύ να διώκεσαι ως βρωμιάρης μετανάστης.Όμως θέλω να πιστεύω πως σ'αυτό το σύμπαν κάποιος,κάπου εκεί έξω ,αναρωτιέται "τελικά είμαστε άραγε μικρά ψάρια...;"