30 Αυγούστου.Στο πικ απ έπαιζε το summertime in Prague.
Ήταν από εκείνες τις βραδιές που βλέπαμε ταινία στην ταράτσα των "Αναιρέσεων" κι ύστερα γυρνούσαμε σπίτι με τα πόδια.Εξάρχεια-Άλιμος.Από εκείνες τις νύχτες που περιπλανιόμαστε στους άδειους δρόμους,βγάζαμε τα παπούτσια,χορεύαμε και τρέχαμε και πριν ξημερώσει ξαπλώναμε στην καυτή άσφαλτο για να δούμε τον ουρανό λίγο πριν την ανατολή.
-'Έπεσε κι άλλο...
-'Έκανες ευχή?
Αυτές τις βραδιές τις ονομάζαμε "φθηνά τσιγάρα"κι ο Κοσμάς τις έβρισκε πολύ αρτιστίκ.
Φτάναμε σπίτι ξημερώματα,τρώγαμε δημητριακά κι αράζαμε στην ταράτσα,χαμένοι στη θερινή ραστώνη κι υπό τους ήχους της παραλιακής.Και μπροστά μας απλώνονταν για τελευταία φορά τα φώτα της πόλης κι έπειτα ένα ένα έσβηναν και χάνονταν με τις πρώτες αχτίδες.Ο Χαραλαμπίδης θα μας έλεγε "συλλέκτες στιγμών" κι ο Κέρουακ "τυχοδιώκτες".
Κοιμόμαστε στο υπογειάκι γιατί είχε περισσότερη δροσιά,ξυπνούσαμε μεσημέρι,φτιάχναμε σάπιο καφέ και βάζαμε στο "κασετόφωνο" την κασέτα "αστικά καλοκαίρια",ίσως το σάουντρακ των μελλοντικών μας αναμνήσεων.Φτιάχναμε βαλίτσες και περιμέναμε να πάει 11μ.μ να πάρουμε το νυχτερινό για Θεσσαλονίκη.
-Εισιτήριο μέχρι Λιβαδειά...
-Και μετά?
-Μετά λαθρεπιβίβαση.
Αθήνα-Θεσσαλονίκη η ζωή σε δυο πλάνα.
Κάναμε στάση στο Γιοκ-Μπαλίκ κι ύστερα κατηφορίζαμε τη Βαλαωρίτου τραγουδώντας Δεληβοριά.Μεσάνυχτα στο λιμάνι με μόνο άκουσμα τον ήχο της θάλασσας."Και μου λες,λοιπόν,θυμίσου:Σαν ταινία η ζωή σου να κυλά".
-Tom Waits ή Frusciante?
-Τζάρμους ή Κουστουρίτσα?
Φτάναμε στη Νέα Παραλία.Εκεί,κάτω από τις φωτισμένες ομπρέλες συζητούσαμε για τη ζωή και τον έρωτα,οραματιζόμαστε το μέλλον και γελούσαμε.Φτηνά τσιγάρα,φτηνά ταξίδια κι ανεκτίμητες αναμνήσεις.
-Πότε θα γυρίσουμε τον κόσμο?
-χα χα..Με τι λεφτά?
-Με οτοστόπ...
-Εράσμους?
-θα δούμε...
Κάναμε αγώνα δρόμου ως τα κάστρα και και ξάφνου είχαμε όλη την πόλη κάτω από τα πόδια μας.
-Δε φαίνεται από εδώ το milky way ούτε ο αστερισμός της Ανδρομέδας.
-Δεν πειράζει..έχουμε τα φώτα της πόλης!
-...και το Δεληβοριά!
-Ωχ...άκουυυ
Ήταν 31 Αυγούστου.Από κάποιο μπαλκόνι στη Θεσσαλονίκη ακουγόταν το summertime in Prague.Σε ένα προάστιο της Αθήνας έπαιζε σε θερινό το "stranger than paradise".Ο ήλιος βυθιζόταν στα σύννεφα και το φεγγάρι εξέπνεε μουντό και άχρωμο.Και κάπως έτσι ξημέρωνε Σεπτέμβρης,ο 4ος μήνας του καλοκαιριού.
"Και τελικά γιατί δε φαίνονται τα αστέρια;" "Τα κρύβουν τα φώτα της πόλης" "Και γιατί δεν τα σβηνουμε?" "Οι άνθρωποι φοβούνται...προτιμούν μια πόλη φωτισμένη"
Από την ταινία "Φτηνα τσιγαρα"
στην Νατασσα,την Έμμυ και τη Μαρία:τα 3/3 της no budget ζωής μου
Ήταν από εκείνες τις βραδιές που βλέπαμε ταινία στην ταράτσα των "Αναιρέσεων" κι ύστερα γυρνούσαμε σπίτι με τα πόδια.Εξάρχεια-Άλιμος.Από εκείνες τις νύχτες που περιπλανιόμαστε στους άδειους δρόμους,βγάζαμε τα παπούτσια,χορεύαμε και τρέχαμε και πριν ξημερώσει ξαπλώναμε στην καυτή άσφαλτο για να δούμε τον ουρανό λίγο πριν την ανατολή.
-'Έπεσε κι άλλο...
-'Έκανες ευχή?
Αυτές τις βραδιές τις ονομάζαμε "φθηνά τσιγάρα"κι ο Κοσμάς τις έβρισκε πολύ αρτιστίκ.
Φτάναμε σπίτι ξημερώματα,τρώγαμε δημητριακά κι αράζαμε στην ταράτσα,χαμένοι στη θερινή ραστώνη κι υπό τους ήχους της παραλιακής.Και μπροστά μας απλώνονταν για τελευταία φορά τα φώτα της πόλης κι έπειτα ένα ένα έσβηναν και χάνονταν με τις πρώτες αχτίδες.Ο Χαραλαμπίδης θα μας έλεγε "συλλέκτες στιγμών" κι ο Κέρουακ "τυχοδιώκτες".
Κοιμόμαστε στο υπογειάκι γιατί είχε περισσότερη δροσιά,ξυπνούσαμε μεσημέρι,φτιάχναμε σάπιο καφέ και βάζαμε στο "κασετόφωνο" την κασέτα "αστικά καλοκαίρια",ίσως το σάουντρακ των μελλοντικών μας αναμνήσεων.Φτιάχναμε βαλίτσες και περιμέναμε να πάει 11μ.μ να πάρουμε το νυχτερινό για Θεσσαλονίκη.
-Εισιτήριο μέχρι Λιβαδειά...
-Και μετά?
-Μετά λαθρεπιβίβαση.
Αθήνα-Θεσσαλονίκη η ζωή σε δυο πλάνα.
Κάναμε στάση στο Γιοκ-Μπαλίκ κι ύστερα κατηφορίζαμε τη Βαλαωρίτου τραγουδώντας Δεληβοριά.Μεσάνυχτα στο λιμάνι με μόνο άκουσμα τον ήχο της θάλασσας."Και μου λες,λοιπόν,θυμίσου:Σαν ταινία η ζωή σου να κυλά".
-Tom Waits ή Frusciante?
-Τζάρμους ή Κουστουρίτσα?
Φτάναμε στη Νέα Παραλία.Εκεί,κάτω από τις φωτισμένες ομπρέλες συζητούσαμε για τη ζωή και τον έρωτα,οραματιζόμαστε το μέλλον και γελούσαμε.Φτηνά τσιγάρα,φτηνά ταξίδια κι ανεκτίμητες αναμνήσεις.
-Πότε θα γυρίσουμε τον κόσμο?
-χα χα..Με τι λεφτά?
-Με οτοστόπ...
-Εράσμους?
-θα δούμε...
Κάναμε αγώνα δρόμου ως τα κάστρα και και ξάφνου είχαμε όλη την πόλη κάτω από τα πόδια μας.
-Δε φαίνεται από εδώ το milky way ούτε ο αστερισμός της Ανδρομέδας.
-Δεν πειράζει..έχουμε τα φώτα της πόλης!
-...και το Δεληβοριά!
-Ωχ...άκουυυ
Ήταν 31 Αυγούστου.Από κάποιο μπαλκόνι στη Θεσσαλονίκη ακουγόταν το summertime in Prague.Σε ένα προάστιο της Αθήνας έπαιζε σε θερινό το "stranger than paradise".Ο ήλιος βυθιζόταν στα σύννεφα και το φεγγάρι εξέπνεε μουντό και άχρωμο.Και κάπως έτσι ξημέρωνε Σεπτέμβρης,ο 4ος μήνας του καλοκαιριού.
"Και τελικά γιατί δε φαίνονται τα αστέρια;" "Τα κρύβουν τα φώτα της πόλης" "Και γιατί δεν τα σβηνουμε?" "Οι άνθρωποι φοβούνται...προτιμούν μια πόλη φωτισμένη"
στην Νατασσα,την Έμμυ και τη Μαρία:τα 3/3 της no budget ζωής μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου