Ξεχαρβαλωμένα ρολόγια σε βροχή αστεριών

 Κατά την παράδοση,αν ευχηθείς σε ένα πεφταστέρι,η ευχή σου θα πραγματοποιηθεί.Όμως ένα αστέρι που πέφτει απόψε,στην πραγματικότητα έχει σβήσει πολλά χρόνια πριν."Οταν κοιτας τον ουρανο,λενε,αυτοι που ξερουνε,παντα κοιτας το παρελθον"(Π.Παυλιδης).Αυτό που εμείς καλούμε βροχή αστεριών,είναι κατ' ουσία απομεινάρια του κομήτη Σουίφτ Τάτλ που καθώς εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της γης με τεράστιες ταχύτητες,καίγονται εξαιτίας της τριβής με αυτήν σε δευτερόλεπτα.Στην ουσία μιλάμε για χαμένες ευχές,ανούσιες προσδοκίες.Μα από μόνο του το γεγονός ότι εναποθέτεις τις ελπίδες σου σε πεφταστέρια δεν είναι αρκετά σουρεαλιστικό;Έστω κι αν αυτά έπεφταν σε πραγματικό χρόνο,μοιάζει το ίδιο ανώφελο με το να περιμένεις ν'αλλάξει η ζωή σου χωρίς εσύ να κάνεις καμιά προσπάθεια γι'αυτό.Κι αν υποθέσουμε πως ακόμη και τώρα που μεγάλωσες εξακολουθείς να εύχεσαι από συνήθεια ή για λόγους περισσότερο ρομαντικούς,μου είναι δύσκολο να πιστέψω και να αποδεχτώ πως για τους ίδιους ρομαντικούς κι εθιμικούς λόγους υπομένεις αδρανής την πραγματικότητα.
  Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τη σχέση μας με την πραγματικότητα νοσηρή,υποφερτή το κατά δύναμιν.Δε φταίει το γεγονός πως ζούμε στον 21ο αιώνα σε ένα κράτος παραπαίον με τον 'Γ παγκόσμιο πόλεμο να λαμβάνει χώρα με μορφή οικονομικών συμφωνιών,ούτε και το γεγονός πως τη δεδομένη στιγμή η ανθρωπότητα βιώνει την απόλυτη σαπίλα σε κάθε επίπεδο.Άλλωστε υπήρξαμε και πριν από όλα αυτά και η κατάσταση δεν ήταν πολύ καλύτερη...Ίσως φταίει,λοιπόν,περισσότερο το γεγονός πως είμαστε φύσει όντα αχάριστα,εγωκεντρικά κι ανταγωνιστικά.Αναγάγουμε τα προβλήματα μας σε ολόκληρο Γολγοθά.Από το μάθημα που κοπήκαμε μέχρι το μηνιάτικο που δε μας φτάνει...και πάντα μα πάντα τα δικά μας προβλήματα είναι τα πιο σοβαρά.Η δική μου έξωση είναι πιο σημαντική απ΄ τη δική σου ασθένεια και στο κάτω κάτω στ'  αρχίδια μου για το στεγαστικό που δεν πήρες...Όμως,ακόμη και τα πρόσκαιρα προβλήματα να λυθούν,πάντα θα ανακύπτουν νέα που θα επισκιάζουν τα όποια ψήγματα αισιοδοξίας που προς στιγμήν δημιουργήθηκαν.Είναι φαύλος κύκλος η ζωή και δεν παίρνει την άδειά μας για τέτοιες δυσάρεστες μικροεκπλήξεις.
  Απ'την άλλη,όσα και να 'χουμε,πάντα ζητάμε κάτι παραπάνω,κάτι καλύτερο από αυτό που έχει ο φίλος,ο γείτονας,ο αδερφός μας.Πάντα βρίσκουμε τον τρόπο να μείνουμε ανικανοποίητοι.Όσα αστέρια και να πέσουν,πάντα στο επόμενο θα κάνουμε και μια νέα ευχή.
  Ίσως για τους συνειδητοποιημένους αυτού του κόσμου τα πράγματα να είναι ακόμα πιο δύσκολα και γρήγορα καταθέτουν τα όπλα,παραιτούνται,απαξιούν. Απορροφώνται απ'τη μάζα,πλην λίγων φωτεινών εξαιρέσεων.Αργά και σταθερά οι περισσότεροι γινόμαστε κομπάρσοι στις ζωές μας ,με μόνο στόχο να εκπληρώσουμε αυτό που κάποτε,κάποιος αποκάλεσε"american dream":Είναι το "ευτύχημα"να έχεις γυναίκα,παιδιά,οικογένεια.δουλειά,γονείς,πεθερικά,να πληρώνεις με συνέπεια τους λογαριασμούς σου και να εκπληρώνεις με ζήλο τα καθήκοντά σου απέναντι στην         πολιτεία.Είναι,κατ'εμέ,το"δυστύχημα"του να ξυπνάς άκεφος κάθε μέρα και να εύχεσαι να περάσει γρήγορα η ώρα για να ξαναπέσεις στο κρεβάτι και να βρεις καταφύγιο στον ύπνο.Βιαζόμαστε να τελειώσει η μέρα,όμως,ξεχνάμε πως οι μέρες μας είναι μετρημένες.Ο χρόνος είναι συμβατικός κι εμείς πεπερασμένοι.Έχουμε ημερομηνία λήξης.Δε θα ζήσουμε για πάντα.Αρκεί μια ματιά στον έναστρο ουρανό για να καταλάβουμε την ασημαντότητά μας.Πόσο αφελείς είμαστε;Θέλουμε να ξεφορτωθούμε τις μέρες, να τις διώξουμε από πάνω μας αντί να τις αξιοποιήσουμε σωστά.Έχουμε συντονίσει τις ζωές μας με τα ρολόγια μας.Όμως,κάθε μέρα που περνά,μας φέρνει και πιο κοντά σ'αυτό που φοβόμαστε να κατονομάσουμε:στην κατάσταση παύσης της συνείδησής μας,στο τέλος μας.
  Και κάπου εκεί,λίγο πριν τον τελικό απολογισμό της ζωής σου,θα θυμηθείς πως δεν έκοψες,δε δοκίμασες,δε χόρτασες ποτέ εκείνες τις "άγριες φράουλες" της άνοιξης,που σε περίμεναν να σου δοθούν ολάκερες,γιατί βιαζόσουν.Δεν είχες χρόνο για τέτοιες πολυτέλειες.Κι ο Μπέργκμαν θα σου θυμίσει πως ο χρόνος που εσύ δημιούργησες δεν υπάρχει.Στις "Άγριες φράουλες"το ρολόι δεν έχει δείκτες,γιατί η τήρηση ωρολόγιου προγράμματος είναι ανθρώπινο δημιούργημα,βραχνάς της ανθρώπινης ύπαρξης.Υπαγορεύει μια ζωή ρομποτική,γρήγορη,τυποποιημένη.Ο Τζον Λένον είχε πει πως "ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν είσαι απασχολημένος με άλλα σχέδια".Βιαζόμαστε να προλάβουμε τη ζωή,μα η ζωή έχει μείνει χιλιόμετρα πίσω!
   "Κι έτσι οι μέρες περνούν,τα χρόνια κυλάνε στους ίδιους ρυθμούς,όλα πια μεταφράζονται σε αριθμούς".Ίσως,λοιπόν,η βιασύνη να είναι η πηγή των δεινών μας,ίσως  και όλο αυτό να είναι μια υπερβολή.Ίσως η απάντηση να βρίσκεται σ' ένα ετοιμόρροπο κτήριο κάπου στα Εξάρχεια,όπου δίπλα σ΄ ένα γκράφιτι κάποιος έγραψε"Δώσε ζωή στις μέρες σου και όχι μέρες στη ζωή σου".Είναι γραμμένο με μικρά γράμματα,δύσκολα το παρατηρεί κανείς.Οι περισσότεροι απλά προσπερνούν.Βιάζονται.Βιάζονται να γυρίσουν στα σπίτια,στις δουλειές,στη ρουτίνα,στις ζωές τους!Λίγοι είναι αυτοί που βαδίζουν αργά με βλέμμα εξεταστικό.Είναι συνήθως μεγάλοι σε ηλικία,συνειδητοποιημένοι.Το βλέμμα τους πλανάται στο χώρο.Αυτοί συνήθως το παρατηρούν.Κοντοστέκονται για λίγο.Μειδιούν προβληματισμένα.Κι ύστερα κοιτούν το ρολόι και συνεχίζουν τις ζωές τους.